Zdążyć przed Panem Bogiem.

Ahoj Moi Milusińscy!

Dzisiaj będzie inaczej, niż dotychczas. Dlaczego? Ponieważ jest to recenzja książki, a raczej lektury. Pisałam tą recenzję przed omawianiem jej na lekcjach polskiego, więc z góry musicie mi wybaczyć, jeżeli będzie miała ona jakieś nieścisłości. Czytałam ją na początku listopada, widzicie więc - jakie mam opóźnienie z książkami. Ale to dobrze, przynajmniej mam coś na zapas. Także przepraszam za może zbyt krótką recenzję i niezbyt dopracowaną, ale sami rozumiecie - to szkolna lektura. :D 

Hanna Krall - urodzona w 1935roku; współczesna polska reportażystka, dziennikarka. Wielokrotnie nominowana i nagradzana wieloma nagrodami. Z pochodzenia jest Żydówką, dzieciństwo spędzała w Lublinie. 

Hanna Krall - Zdążyć przed Panem Bogiem 

Zdążyć przed Panem Bogiem to reportaż w luźnym stylu. Dotyczy on głównie Marka Edelmana - jego życia. Przedstawia on czasy likwidacji getta warszawskiego, czy powstania w 1943 roku. Szokujące wyznania za czasów gdy był zastępcą komendanta czy kardiochirurgiem. I jednym z powiązań tytułowych dotyczy właśnie Edelmana. On ściga się z Bogiem. 

Tutaj nie będę omawiać ani okładki, bo nie ma na niej nic nadzwyczajnego. Góra, a po jej dwóch stronach podążają ludzie. Co do wydania również nie mam zastrzeżeń - na białym papierze idealnie dopasowana czcionka, odstępy itp. 

Z kolei przechodząc do samej autorki... Trochę się przeraziłam, jak zobaczyłam jak mało tutaj jest dialogów. Ale okej, jest to reportaż, a nie zwykła powieść. Ma swój cel, który przekazuje nam część historii. Czytało mi się dość dobrze, nie miałam problemów z odczytem. Jedyne, na co mogę się skarżyć to mnogość postaci. Wiele postaci, mało ich historii, ale są dość ważnymi bohaterami, a ja je wszystkie muszę spamiętać, by dobrze napisać sprawdzian ze znajomości lektury. 

Cała książka zawarta w 109-ciu stronach, nie pozwala czytelnikowi się zanudzić. Budzi wstręt i obrzydzenie w niektórych fragmentach, szczególnie jednym... Dla ludzi o mocnych nerwach z pewnością. Jest to lektura, a ja staram się ich nie pomijać. Mimo, iż mam dość tego wątku II Wojny Światowej, czy też Holocaustu, to staram się zawsze o tym czytać. Przeważnie z każdej książki dowiadujemy się czegoś nowego. Tutaj zachowanie ludzi mnie zszokowało, jeśli czytaliście tę pozycję, to raczej wiecie, o co mi chodzi. To, co doktor Edelman i inni wyprawiali, również nie mieści się w głowie, mimo iż to było pomocne ludziom. 

Staram się zrozumieć, że wtedy były inne czasy, ale nie zawsze potrafię wszystko tym wytłumaczyć. Pozycja ta jest wypruta z uczuć. Nic nie odczuwamy razem z bohaterami tejże książki. Nic. Kompletnie. Spodobało mi się, że wspomniała o Korczaku, który zginął idąc z dziećmi, dotrzymując im towarzystwa. To było coś, co mi się spodobało za pierwszym razem, gdy poznałam historię tego Pana. Wstrząsająca lektura, ale godna uwagi, rzetelnie napisana i realistyczna. Nie żaden wymysł. Tak kiedyś było. 

Autorka wykazała się umiejętnością słuchania, nie komentowała wypowiedzi Edelmana czy innych ludzi. Reasumując uważam, że jest to zasłużenie lektura szkolna. Raz, że nie ma zbyt wielu stron, to można z niej wynieść sporo historii. Nie całość, ale jakąś tam część, która uzmysławia nam, jak było kilkadziesiąt lat temu. Sądzę też, że pozycja jest niewymagająca, ale potrzebna każdemu z nas. Jeżeli nie jesteście fanatykami historii, to nic. Owszem, zalicza się to do literatury faktu, ale jest to również reportaż. Reportaż z życia, kiedy nie działo się dobrze. Jest to dość ciężka, ale wartościowa lektura. Przepraszam, że nie potrafię inaczej ubrać w słowa tego, co czuję na temat tej książki. Zawsze trudno mi jest rozmawiać o czasach odległych i tak bolesnych, mimo iż tego nie przeżywałam. Ale polecam. 

A jest tu może ktoś, kto miał w dłoni ten egzemplarz? Jak go wspominacie?