Tajemnice? Każdy je ma...

Dzień dobry! 

Całkiem nie dawno mieliście okazję przeczytać co nieco na temat pierwszej części trylogii Cory Carmack - Coś do stracenia. Dzisiaj przyszedł czas na kontynuację tej serii. Pamiętacie, co było specyficznym wyznacznikiem pierwszego tomu? Nie? To odsyłam Was do recenzji, na końcu recenzji wystarczy, że klikniecie w etykietę Cora Carmack i przeniesie Was do wszystkich postów z nią związanych, a że są dwa, szybko się połapiecie, który to pierwszy tom. 

Każdy ma tajemnice, prawda? Jeden większe, drugi mniejsze... Czasami tajemnice są potrzebne, ale momentami... mogą prowadzić do nieuniknionej katastrofy. Nie każdy z nas chce o wszystkim informować świat, chce zachować coś dla siebie. Ale jeśli chodzi tu o kogoś innego, niż o nas - chyba warto komuś się zwierzyć. Raz, że może okazać się pomocne, a dwa... to po prostu oczyszcza. Z nadmiaru bagażu emocjonalnego. 

Cora Carmack - dwudziestolatka, urodziła się w Teksasie, a obecnie mieszka w Nowym Jorku. Uwielbia pisać, podróżować, oraz oglądać dziwne programy w telewizji. Dziś książki Cory czytane są w siedemnastu krajach. 

Cora Carmack - Coś do ukrycia #2 

Bliss i Garrick szczęśliwie żyją w Filadelfii. Również i tam znajduje się Cade, przyjaciel głównej bohaterki z pierwszego tomu. Nie potrafi się odnaleźć, wciąż myśli o dziewczynie, w której jak sądzi nadal jest zakochany. Chce się zaszyć w czterech ścianach. Jednak pewnego dnia jego sąsiad wyciąga go na imprezę, w której ma pewien cel do wykonania... 

Jednak nieco wcześniej znajduje się w knajpie. W tym samym miejscu jest Mackenzie "Max" wraz ze swoim chłopakiem, Mace'm. Odbiera telefon od rodziców i dowiaduje się, że są w drodze do niej. A przecież powiedziała im, że ma inteligentnego, przystojnego i poukładanego przyjaciela, co nie zgadza się w żadnym stopniu z Mace'm. Dziewczyna ma zaledwie trzy minuty by znaleźć kogoś, na jego miejsce. I nagle jej oczy napotykają... Cade'a. Czy chłopak zgodzi się przedstawić szopkę przed rodzicami nieznanej dziewczyny? Wytrwa, czy polegnie? Jak potoczą się jego dalsze losy? 

Znów zacznę od okładki, która niestety nie ma skrzydełek, a szkoda, bo jest bardziej podatna na niszczenie. Jednak najpiękniejsze w niej jest to, że jest utrzymany styl całej trylogii. Dominują odcienie szarości, i tym razem nie z dodatkiem różu, a błękitu. Co również przepięknie się ze sobą komponuje. I bardzo mnie urzekają, tą swoją kolorystyką te okładki. Tutaj również widzimy dwoje bohaterów, lecz nie tych samych, co poprzednio. Możemy tutaj wnioskować, że to będzie książka o innych bohaterach. 

Czcionka dopasowana do wzroku każdego z czytelników, brak literówek, a odstępy między wersami i marginesy są tak jak w poprzedniej części utrzymane idealnie. 

 "W jej oczach widziałem, że pragnie mnie przynajmniej tak samo mocno, jak ja jej. Przygryzła wargę, a jej spojrzenie zsunęło się na moje usta.

I wtedy zadzwonił telefon."

Cora Carmack spisała się w tej części fantastycznie! Dodała drugiego narratora, przez co lektura stała się jeszcze ciekawsza, no i cóż więcej - intrygowała mocniej, a książka tak jak poprzedni tom, zniknęła w mgnieniu oka. Gdy przeczytałam opis, podświadomie czułam, że mało tu będzie Bliss i Garricka. I szczerze? Odetchnęłam z ulgą. Nieco działała mi ta dziewczyna na nerwy, a ten facet... Sami wiecie. (o ile faktycznie czytaliście recenzję pierwszego tomu) Zmienili się bohaterowie, może nieco zmądrzeli - ocenicie sami, jak zaczniecie czytać tę serię. Zmieniło się miejsce - teraz żyjemy w Filadelfii przez pewien czas. Jak zwykle wpadłam po uszy i zakochałam się w tej części. Po prostu. Zwyczajnie. Ta część podobała mi się bardziej, niż poprzednia. W kilku punktach postaram się Wam wytłumaczyć dlaczego tak było. 

Styl jest prosty, zrozumiały, nie sprawia nam jakichkolwiek trudności. Poza tym, że jest bardziej ciekawa i... bardziej ostrzejsza. Ale pod jakim względem? Zaraz się przekonacie... 

Bohaterowie tej powieści jak zdążyliście przeczytać, zmienili się. Mamy tutaj do czynienia z Max oraz Cade'm, którzy są jednocześnie narratorami tej historii. Oczywiście Bliss i Garrick są obecni, ale czytamy o nich w znikomych ilościach. 

Cade. Polubiłam go już wcześniej. Prawdziwy dobry i wychowany facet. Taki mi się zdawał. I tutaj daje z siebie wszystko. Pokazuje, że potrafi wiele rzeczy. Co najważniejsze, coś się zaczyna dziać w jego życiu. Ma do spełnienia ważną rolę. Jest aktorem, ale czy mu się uda? Czy nie zatrze granicy fikcji z rzeczywistością? Tego Wam nie zdradzę, nie będę spoilerować. Dodam tylko, że jestem zakochana po uszy w Cade. 

Co do Max - jest to bardzo charakterystyczna postać w tej trylogii. Dziewczyna, która wyróżnia się na tle innych. Jednak i ona ma coś do ukrycia. Tylko co? Wiemy, że ukrywa swojego chłopaka, ale na pewno chodzi tu o coś jeszcze. Ja już wiem, a Wy niestety musicie przeczytać pierwszy tom i zabrać się za drugi, by się o tym dowiedzieć. 

Mace - jego nie polubiłam i nie będę się o nim rozwodzić. To zwykły palant. 

Reasumując postacie są tutaj bardzo zróżnicowane, ale to dobrze - wyróżniają się, wpadają w pamięć i sprawiają, że czyta się jeszcze lepiej. 

"- Ból nas odmienił. Mój sprawił, że chciałem być idealny. Po to tylko, by już nigdy nikt mnie nie porzucił.

Zaczerpnęłam głęboko tchu.

- Twój ból zrobił z ciebie szlachetnego Rycerzyka. Mój sprawił,że wciąż jestem wściekła."

A ma się to za sprawą szybkiego tempa akcji. Polega to głównie na wybuchowych temperamentach bohaterów. Polega to na udawaniu, ukrywaniu, czas leci, a coś trzeba ukrywać. Podobało mi się ta szybkość w tej części. Jednak w recenzji pierwszego tomu pisałam, że coś go wyróżnia. A tutaj jest całkiem inny charakter. Ten tom odebrałam jako... walkę. Kłamstwa. Ukrywanie prawdy. Liczne tajemnice. I niewyobrażalny smutek i cierpienie. Ten tom, pomimo, że jest przeciwieństwem pierwszego spowodował, że moja ciekawość wzrosła jeszcze bardziej. Czułam wszystko to, co bohaterowie i uważam, że jest to jedna z wielu zalet tej książki.Może i nie wniosła zbyt wiele do mojego życia, może prócz tego, by nie kłamać, bo może się z tego zrobić jedna, wielka katastrofa. Nie jest to powieść z wyższej półki, ale jest warta uwagi niejednego czytelnika. Zakrapiana ostrymi momentami, sprawia, że prócz smutku, na naszych policzkach wykwitają czerwone plamy.

Podzielona jest ta lektura na rozdziały. Mamy również Epilog i Podziękowania. Jednak tutaj autorka pokusiła się o wprowadzenie dwóch narratorów. A to sprawiło, że zbliżyliśmy się do bohaterów, poznaliśmy ich ukryte uczucia, o których nie mówili głośno. Uwielbiam ten zabieg i cieszę się, że pisarka urozmaiciła ten tom o dwóch narratorów. 

" Lecz tak jest lepiej,

gdy nikt nie widzi.

Jest lepiej, lepiej,

gdy jestem kim innym."

Reasumując stwierdzam, że drugi tom Cory Carmack jest o wiele lepszy niż pierwszy. Mimo mniej radosnej tematyki sprawia, że nasze zainteresowanie rośnie o wiele bardziej, niż to było przy historii Bliss i Garricka. Przyjemni bohaterowie, pomimo iż nie są wszyscy łatwi w zaakceptowaniu. Może i nie uroniłam łez, ale było mi w wielu chwilach bardzo przykro. Jestem bardzo zaintrygowana zwieńczeniem tej historii i mam nadzieję, że się nie zawiodę. A może czymś jeszcze mnie pisarka zaskoczy? To się okaże. A teraz czekam na Wasze zdanie. Czytaliście tę serię? Co o niej sądzicie? A może macie ją w planach?

Ja zdecydowanie ją polecam. :)