Diabelskie maszyny atakują.

Witajcie! 

Jak wiecie, czytam sporo blogów, wiem, co blogerzy lubią, czego nienawidzą, co odradzają, a co wychwalają i polecają z całego serca. Pod wpływem zakochania się jednej z blogerek, Justyśki nad serią książek Cassandry Clare - w końcu uległam. Pewnego dnia mój brat przyniósł ze szkoły trzy tomy właśnie serii tej autorki. I zdecydowałam, że się skuszę, wszyscy zachwalają, w szczególności Justyna, więc czemu nie? No to zaczęłam... 

Link do bloga Justyny, gdzie serdecznie zapraszam: http://coraciemnosci.blogspot.com/

Cassandra Clare - tak naprawdę to jej pseudonim, bo tak naprawdę nazywa się Judith A.Rumelt. Z powodu częstych zmian miejsca zamieszkania, zwiedziła trochę świata między innymi Teheran gdzie się urodziła, Francję, Anglię, Szwajcarię, Los Angeles, Nowy Jork. (Jakiś czas temu miałam okazję przeczytać książkę, którą napisała wspólnie z Holly Black znajdziecie ją w zakładce Recenzje A-Z)

Cassandra Clare - Diabelskie maszyny. Mechaniczny anioł #1

Tessa Gray nie wie, kim tak naprawdę jest. Gdy dostaje list od brata, jest w stanie zrobić wszystko, by móc spotkać się z nim i zacząć tak naprawdę życie od nowa. Jednak gdy przepływa ocean i jest już w Anglii - nie wie, co tak naprawdę ją czeka. 

Nie wie, że spotka ją rozczarowanie i najgorsze dni życia. Zacznie poznawać nowe osoby, będzie cierpieć, ale będzie mieć przyjaciół. W pewnym momencie będzie musiała podjąć decyzję, kto jest ważniejszy: brat, czy przyjaciele? Przed tym i wieloma innymi trudnymi decyzjami stanie szesnastoletnia Tessa. Jednak jak potoczy się jej los, będziecie mogli się dowiedzieć w trakcie czytania lektury. 

Zacznę może od okładki, która wcale nie jest tak specjalnie piękna. Dodatkowo ma strasznie cienkie okładki bez skrzydełek, przez co bardzo szybko pokazuje ślady użytkowania, chociaż się na nią chucha i dmucha. No, ale cóż. Szału z okładką nie ma, jednak z zapewnień kilku blogerek, podświadomie czułam, że w środku będzie o wiele lepiej. 

Przechodząc do samego wydawnictwa, z którym spotykam się po raz pierwszy... Musze przyznać, że sporo narobiliście błędów! Literówki niestety rzucały się w oczy i bardzo mnie drażniły. Może przez smutną pogodę jeszcze gorzej mi się czytało, ale warto by było przedrukować w nieskalanym stanie tę powieść. Czcionka jest dość wyraźna, tekst nie zlewa się, a marginesy są odpowiednio dopasowane. 

Do czynienia z Panią Clare już miałam, przy Miedzianej rękawicy. Tyle, że tam była jedna z dwóch pisarek. Nie potrafiłam wyczuć, kto w którym momencie pisał - mimo wszystko wydawało mi się, że ta seria zauroczy mnie w sobie. Jak bardzo się myliłam... Męczyłam się straszliwie. Dziewczyny na fp pisały, że to pierwszy tom jest taki... niedopracowany? Męczący? Coś w ten deseń. Ja spodziewałam się wciągającej lektury od pierwszych stron... A tak naprawdę musiałam się ZMUSZAĆ, by doczytać ją do końca. Dość rozległe opisy - z czego na samym początku wydawało mi się, że to książka bez dialogów, a jeśli już są to sporadycznie. Jednak to się poprawiło, dialogi wzrastały liczbą, ale to i tak już nie to samo. Jestem mocno rozczarowana samym stylem, który nie potrafił mnie wciągnąć. Może dlatego, że bohaterka była praktycznie młodsza ode mnie o cztery lata? No cóż, namęczyłam się długo i nie będę kojarzyć tej pierwszej części zbyt dobrze. I już tutaj z góry przepraszam, że recenzja może być krótsza od pozostałych, jakie piszę - ale kompletnie nie wiem, o czym pisać, jak Was chociaż w minimalnym stopniu zachęcić - ponieważ sama jak wiecie z reguły nie zostawiam niezakończonych serii. Więc jestem ciekawa, czy z kolejnymi też będę cierpieć katusze. 

"- Nie jest człowiekiem? - rozległ się nieznajomy kobiecy głos. - Cóż, jeśli nie człowiekiem, Enochu, to kim ona jest? - Ton stał się ostrzejszy. - Co mam na myśli? Wszyscy są kimś. Ta dziewczyna nie może być nikim..."

Bohaterowie... Po pierwsze, na sam początek było ich za dużo. Zdecydowanie. Wszystko się mieszało, a dodatkowo zostaliśmy wprowadzeni do książki w środku, lub na końcu pewnej akcji, co było niestety niezbyt dobrym planem... Bynajmniej moim zdaniem. Mało było w tej powieści postaci, które polubiłam. W sumie, to jedna. A resztę musiałam jakoś strawić, bo inaczej się nie dało. 

Sama Tessa - jako główna bohaterka tej powieści, niestety nie zapunktowała u mnie. Wydawała mi się jakąś taką niepoważną dziewczynką i może dlatego jej nie polubiłam. 

Pokochałam za to Jema. On wydawał mi się przez cały czas w porządku, w dodatku uzdolniony no i cóż, skradł mi serce od momentu jego pojawienia się w powieści i nie zszedł z pozycji lidera, aż do ostatniej strony. 

Może i byli dopracowani, jednak sami oni wydawali mi się jak zaprogramowane maszyny. Zero uczuć, zero niczego. Jedynie Jem i nikt więcej. A szkoda. Miało być tak pięknie, prawda? 

Jedynym co prócz Jema mi zapunktowało czy tez się spodobało, to również pewien przedmiot, należący do Tess. A mianowicie wisiorek. Wiecie, że mam słabość to do wisiorków, czy rzemykowych, skromnych bransoletek symbolicznych. Każda z nich musi coś oznaczać, lub kojarzyć się z pewnym wydarzeniem/osobom i uwierzcie mi, mam ich sześć i każda z nich ma swoją historię. Najlepsze jest to, że nie zamierzam przestać ich kolekcjonować. Jeszcze tyle przede mną... 

"Nocni Łowcy nie żegnają się przed bitwą. Ani nie życzą sobie powodzenia. Trzeba się zachowywać tak, jakby ich powrót był pewny, a nie zależał od szczęścia."

Akcja... Tutaj stanowczo jej brakowało. Były chwile, kiedy usypiało mi się nad lekturą. A tak ostatnim razem było przy Ludziach Bezdomnych - o matko, jest aż tak źle? No chyba jednak tak... Jak wspominałam powyżej - nudziłam się okropnie, akcji nie było, postacie również mnie nie zaskakiwały, no chyba, że swoją głupotą. Spodziewałam się naprawdę czegoś znacznie lepszego i przykro mi mówić, że nie sprostała moim oczekiwaniom. 

Jednak mimo wszystko dam szansę dwóm kolejnym tomom i zobaczymy, może moje zdanie się zmieni? Tak mnie dziewczyny zapewniały, więc liczę na to, że to co napisałyście, okaże się prawdą. Przynajmniej taką mam nadzieję. 

Reasumując jak dla mnie ta powieść fantasy jest kompletnym niewypałem. Mimo, że gdzieś tam pod koniec pojawiły się jakieś przebłyski, coś zaczynało się minimalnie dziać, jednak moja ciekawość nie została poruszona ani o milimetr. Nie chcę Wam jej odradzać, bo wiem, że Wam, szczególnie młodszym czytelnikom może się naprawdę spodobać. W końcu Nocni Łowcy, Wampiry, i inne takie są przecież takie... sexy? No według mnie tak nie jest i gdybym wiedziała, że ta historia tak mnie zmęczy i nic nie wniesie prócz wielkiego rozczarowania, w ogóle bym nie sięgnęła. Po raz pierwszy mogłam posłuchać brata, jemu też pierwszy tom nie spasował. Jak będzie z kolejnymi - przekonamy się już niebawem.

Tymczasem chciałam zapytać Was, czy czytaliście tę serię? A może Dary Anioła? Co o nich myślicie? A może macie w planach, lub jesteście w trakcie serii? Czekam na Wasze opinie, z chęcią je poznam! Trzymajcie się!