A może by tak Maria Rodziewiczówna?

Dzień dobry! 

Przebierając w pozycjach od Stowarzyszenia Sztukater, napotkałam pewną książkę. Słyszałam o niej co nieco jednakże, niezbyt wiele. Stwierdziłam „A może Maria Rodziewiczówna”? I tak właśnie trafiła w moje posiadanie. Wiem, że pisanie tej recenzji będzie dla mnie trudne, ponieważ minęło kilka dni od zakończenia jej. Jednak postaram się w miarę składnie i mało chaotycznie napisać Wam, co o niej sądzę.

Maria Rodziewiczówna – ur. 30 stycznia 1864r, zm. 6 listopada 1944r.; pseudonim „Żmogus”, „Mario”, „Weryho”; cechował ją patriotyzm. Polska pisarka, członkini Warszawskiego Towarzystwa Teozoficznego i Warszawskiego Stowarzyszenia Ziemianek.

Maria Rodziewiczówna – Między ustami a brzegiem pucharu

Hrabia Wentzel – pół polak, pół niemiec. Jednak nie znosi, jak ktoś mówi o nim, że jest polakiem. Uważa się za rodowitego Niemca i koniec kropka. Rozkapryszony, rozpieszczony, niestały, leniwy mężczyzna. Jednak pewnego dnia zakłada się z pewną kobietą, niefortunnie również zakochując się w niej od pierwszego wejrzenia. I wtedy jego życie się zmienia. Zamienia się w polskiego patriotę Wacława, który pokazuje, że dzięki miłości można zmienić wiele, nawet siebie i swoje poglądy.

Zaczynając od okładki wygląda nieco ciekawie. Utrzymana w przyjaznych barwach sprawia,  że czuje się jeszcze letni klimat. Głównie dzięki błękitnemu niebu i białych chmurkach. Widzimy pomost, z jednej strony kobietę, z drugiej mężczyznę z bukietem kwiatów. Możemy oczywiście wywnioskować, że to nasi główni bohaterowie. Jednak dzieje się coś strasznego, Wentzel zaraz postawi stopę i spadnie w przepaść. Widzimy również pod pomostem dwa różne miejsca. Jednak zostawiam Wam tą zagadkę do rozszyfrowania, co to za miejsca.

Co do samego wydania książki nie mam zastrzeżeń. Po raz pierwszy spotykam się z tym wydawnictwem. Jest mi niezmiernie miło, że zachowane zostały marginesy i odstępy między wierszami, że czcionka była duża i czytelna, a literówki, których nie zauważyłam – tylko dobrze świadczą o MG.

Z kolei przechodząc do samej pisarki… Trzeba zaznaczyć, że żyła sporo przed nami. Tworzyła w innych czasach, więc i jej język jest przestarzały. Styl, który nie należy do najprostszych, jednak kryje w sobie swoją magię. Muszę przyznać, że miałam spory problem. Przyzwyczajona do naszych czasów, kiedy styl jest jaki jest, taka powieść z kilkudziesięciu lat wstecz, może być trudna w odbiorze. No i ja miałam problemy z zaczytaniem się w tej książce. Nudziłam się i miałam dość tych dziwnych wyrazów, a już w szczególności ciągłego zerkania na tłumaczone słowa, zwroty. Jakby nie można było ich od razu wbić w tekst… Jak dla mnie tym razem był to wielki dyskomfort. Jednak jeśli się chce, to się da to przeczytać i oto ja jestem tego żywym przykładem. Co prawda męczyłam się, ale podołałam temu wyzwaniu.

Co do bohaterów, rozpisywać się zbytnio nie będę. Ponieważ w sumie nie mam zbytnio o czym. Dobrze wykrojone postacie, chociaż czasami możemy niezrozumień pewnych zachowań – zwracam uwagę ponownie na czas życia pisarki. Nasz Wentzel mocno mnie irytował swoim rozpieszczonym humorem. To tu, to tam, aż z miłą chęcią strzeliłabym go w potylice. Z kolei Jadzia też była taka niezdecydowana. Ja osobiście nie tkwiłabym w związku bo tak wypada w końcu wyjść za mąż, tylko oczywiście z miłości. Również mnie ona irytowała. Chociaż nie raz pokazała pazura. Żadne z postaci występujących w tej książce nie zyskało mojej sympatii.

Wędrując wraz z bohaterem, poznajemy nocne życie w Berlinie, a zaś witając w Poznaniu zauważamy polski patriotyzm, fenomenalny wręcz. Warto przypomnieć, że jest i ekranizacja tej książki, jednak nie miałam jeszcze okazji jej zobaczyć.

Reasumując – było ciężko, chociaż nie żałuję, że poznałam tę książkę. Zawsze to taka odskocznia od tego, co czytamy na co dzień. Zawsze to jakaś miła (lub nie) odmiana. My poszerzamy swoje czytelnicze horyzonty. Mimo starej polszczyzny, warto sięgnąć po nią i poznać losy głównego bohatera. Mnie nudziły, bo to była dla mnie nowość, ale myślę, że jeśli Wy kiedykolwiek poznaliście pióro autorki – to lektura powinna przypaść Wam do gustu.

Ja oceniam ją 3/6.

A może Wy mieliście do czynienia z innymi pozycjami pisarki? Polecacie coś? A co sądzicie o Między ustami a brzegiem pucharu? 

Serdecznie dziękuję za egzemplarz recenzencki  

P.S Moi Drodzy, jeżeli się Wam uda - łapcie licznik! Jeżeli wybije 100 000 wyświetleń - do kogoś trafi nagroda! :)