Światło w najciemniejszym mroku...

Dzień dobry! 

Dzisiaj recenzja książki, za którą bardzo chce podziękować Adriannie z bloga Tajemnicze książki. Sprawiła mi cudowny prezent. Będąc jedną z ambasadorek tej powieści, poddała mnie przekonaniu, że książka faktycznie jest warta uwagi. Nawet nie wiecie jak bardzo mnie kusiło, by znaleźć chwilę dla niej i pochłonąć tę książke - czy aby ten zapał był warty zachodu? 

Zapraszam na bloga Adrianny, klikając TUTAJ przeniesiesz się do niej. :)

Anna Bellon - nic nie udało mi się znaleźć o samej autorce, ale jak wiemy, pierwsze rozdziały jak i kolejne powstawały na Wattpadzie, portalu, na którym można czytać opowiadania pisane przez niekoniecznie sławnych ludzi. 

Anna Bellon - Uratuj mnie #1

Życie Mai skończyło się, gdy jej brat Micah, odszedł. Odizolowała się od świata, ludzi, pozostając w głębokiej ciszy i czterech ścianach. Non stop roznamiętniając ten tragiczny moment nie chciała wyjść z cienia, bo i po co? Nie potrzebowała tego.

Jednak pewnego dnia, gdy podśpiewuje, cicho, niepozornie, obserwuje ją nowy chłopak w szkole. Podchodzi do niej i zaczyna rozmawiać. O dziwo dziewczyna nie ucieka, tylko rozmawia z nim. Kyler odlicza dni do skończenia szkoły i uwolnienia się okropnego ojca. Gdy poznaję Maię, dziwaczkę jak na nią mówią, coś się w nim zmienia. Dziewczyna ma w sobie coś, co ciągnie go do niej. Jednak czy będzie na tyle silny i uparty, by zdobyć zaufanie bohaterki?

Okładka! To jeden wielki plus dla tej powieści! A w sumie pierwszy jaki jesteśmy w stanie zobaczyć, gdy jeszcze nie poznaliśmy treści książki. Dlaczego tak? Otóż jest ona twórcza, przycięta twarz, widzimy tylko od ust i poniżej. Podkoszulek, który chciałabym mieć, zegarek, kurtka – czarny protest nawiązując do ostatnich wydarzeń. Podoba mi się bardzo, ale żałuję jedynie, że nie ma skrzydełek – książka może się szybko zniszczyć.

Co do stron, rozmiaru czcionki, odstępów między wierszami, czy marginesami nie mam nic – wszystko jest idealne. Nie dojrzałam żadnych literówek, ani tym podobnych błędów, więc to wychodzi na plus wydawnictwu. Cieszę się, że miałam okazję poznać kolejne wydawnictwo, które nie rozczarowuje swoich czytelników.

 "W czytaniu najlepsze jest to, że przestajesz żyć swoim życiem, a zaczynasz żyć życiem bohaterów.  To taka autoterapia. Dzięki temu wiedziałam, że wcale nie mam najgorzej. Ludzie dostawali po tyłku mocniej niż ja. O reszcie natomiast decydowali już sami."

Z kolei co do pisarki, nie mam żadnych zastrzeżeń. Jestem pod naprawdę wielkim wrażeniem tego, co stworzyła Pani Bellon. Nie pozwoliła mi odejść od lektury. Wszystko inne było ważne, bo powieść musiałam przeczytać od początku do końca i tak również się stało. Spędziłam miłe przed popołudnie i popołudnie wraz z historią Mai. Warto wspomnieć, że potencjał, który posiada pisarka jest ogromny. Faktycznie jest to sensacja, bo to debiut i to jeszcze tak udany! Nigdy chyba nie odwdzięczę się Adriannie, za takie cudo. Poznałam kolejną historię, która może nie spowodowała łez, ale sprawiła, że miałam książkowego kaca! Tak, nie mogłam się ogarnąć, nic nie pomagało. Nawet przeczytane dwie kolejne mniejsze objętościowo książki nie pomogły mi. Sięgając po powieść pisarki musicie liczyć się z tym, że poruszy delikatnie Wasze ser ducha i nie da Wam spokojnie spać. Styl pisarki jest prosty, przyjemny w odbiorze. Nie sprawia wrażenia trudnego, nie do zrozumienia. Każde kolejne zdania pochłania nas do swojego świata. I dopiero wykopuje nas po ostatniej kropce w tej lekturze. Zdecydowanie polecam, chociażby ze względu na samo pióro, jakim posługuje się Pani Bellon.

 "Umierać od środka to zgubić elementy układanki, która kiedyś była całością. Stopniowo przestawać czuć cokolwiek poza zionącą pustką, by stać się tylko bezużyteczną skorupką. Matrioszką, która - gdy wyciągasz z niej kolejne drewniane laleczki - okazuje się niekompletna. bo brakuje tej ostatniej, najmniejszej. I nie masz pojęcia, gdzie jej szukać. Ja też go nie miałam."

Maia. Kojarzyła mi się z pszczółką Mają… Może dlatego, że dwa dni przed czytaniem książki, pojechałam na obsługę i w autobusie właśnie szła ta nutka disco polowa. Otóż ja rozumiałam tę dziewczynę. Nie miała lekko. Nie miała możliwości na tyle, by ci, którzy jej zostali, nie pozwolili by opadła na dno. Pamiętam, że sama po stracie mojego chrzestnego wujka, chciałam się odciąć. Na samym początku potrzebowałam wsparcia, ale stan odrętwienia jak się pojawił, nie chciał znikać. Na całe szczęście mój chłopak nie pozwolił mi spaść na dno. Kurczowo trzymał mnie za rękę i powtarzał, że jest ze mną, jest przy mnie. I zostałam. Nie upadłam. Jednak u Mai historia potoczyła się nieco inaczej. Poza tym, to był jej starszy brat, który był przyjaciel, priorytetem, był wszystkim. Jednak czasami jej zachowanie mocno mnie irytowało. Raz pozwalała sobie na chwile docinek i dyskusji, a czasami udawała, że tego nie było, że się nie wydarzyło i znów otaczała się w swoim świecie. Nie dostrzegała tego wszystkiego, co miała. A miała naprawdę sporo…

Z kolei Kyler to chłopak, którego również jestem w stanie zrozumieć. Mimo, że nie byłam w takiej sytuacji jak on, pewne szczegóły jego życia są mi dość dobrze znane. I tutaj polubiłam chłopaka, pod każdym względem, a szczególnie za upartość, której nie posiada każdy facet.

Postacie są naprawdę dobrze wykreowani, jakby wyjęci z naszego życia, co spodobało mi się bardzo. Sprawiali wrażenie realnych, prawdziwych – nie sztucznych. To kolejny powód, dla którego warto sięgnąć po ten debiut. Przywiązałam się do tej dwójki i będzie mi ich brakowało… Mam nadzieję, że drugi tom pojawi się jak najszybciej!

 "Wiedziałem jednak, że The Last Regret na zawsze będzie częścią mnie. A zawsze to bardzo długo."

Jest to nie banalna historia. Przepełniona smutkiem, melancholią, brakiem bliskiej nam osoby. Ale jest to tez powieść pokazująca, że chcieć to znaczy móc. Że przez upartość da się dojść do celu. Że nie ma rzeczy nie możliwych. Że na wszystko jest jakaś recepta. Czas nie leczy ran, on je tylko łagodzi i chowa głęboko w sercu, dopóki ktoś nam o nich nie przypomni. To historia o prawdziwej przyjaźni. Przyjaźni, która przerodzi się w tak mocne, uzależniające uczucie, które sprawia, że chce się żyć. Chce się walczyć. Bohaterowie wystawiani cały czas na próbę dzielnie radzą sobie z przeciwnościami losu. Jednak nigdy nie wiemy, co znów się wydarzy i to jest najgorsze.

"Życie miejscami było do dupy, ale czasem na drodze spotykaliśmy ludzi, którzy byli warci tego, by żyć."

Czytając tę powieść, odczuwałam wiele. Wpadłam niespodziewanie do świata postaci. Żyłam z nimi, cierpiałam, cieszyłam się z małych sukcesów. Momentami zazdrościłam im, jednak czego – wiedzą jak narazicie, którzy SA po lekturze. Jeśli i wy ją przeczytacie, też to zrozumiecie. Do tej pory ten kac gdzieś we mnie trwa. Czytając kolejne powieści to już nie to samo. Pani Bellon jako kolejna autorka podwyższyła poprzeczkę wymagań. Ah ten kac, tak dawno go nie miałam! 

I jeszcze prowadzenie narracji przez Maię, Kylera i nawet jeszcz kogoś! Lubię ten zabieg!

"Bo przyjaciele nie są tylko od pocieszania, gdy użalasz się nad sobą. Są od kopnięcia cię w tyłek, kiedy chcesz się poddać."

Jestem przekonana, że się Wam spodoba, dlatego zmuszam wręcz Was do poznania tej historii. Wiem, że głosy są nieco podzielone, bo czytałam recenzje niezbyt przychylne i podobne do mojej, mimo wszystko dajcie jej szansę. To jest debiut, a jak na debiut spisał się wyśmienicie.

Dla każdego kto tylko ma na nią chęć, jest zaintrygowana. Gwarantuję Wam, że nie będziecie żałować. Chyba, że są tu Czytelnicy, którzy poznali historię Mai i Kylera? Co sądzicie o lekturze?

Miłego dnia!