Lektura taka zła?

Nadszedł czas na recenzję książki szkolnej. Sklepy cynamonowe Schulza ominęłam, z tego względu, że przerabialiśmy tylko trzy opowiadania i nie należały one do najłatwiejszych... Jednakże pisząc niezapowiedzianą kartkówkę poradziłam sobie na piąteczkę, więc jestem z siebie dumna. Co do tej książki... Wszyscy tak mnie odstraszali, że jaka ona to nie jest, taka beznadziejna, żeby jej nie czytać. Chwilowo padłam ofiarą namówień, jednak w sobotni poranek, tak sobie pomyślałam... Przecież do wtorku się wyrobię, a jak mogę ominąć 4 rozdział, to dlaczegóż by nie? Przynajmniej spróbuję. 

Witold Gombrowicz - polski powieściopisarz, nowelista, dramaturg; urodził się w Małoszycach 1904 roku, a zmarł we Francji w 1969 roku. Publikował również pod pseudonimami: Alejandro Jorge, Zdzisław Niewiejski. 

Witold Gombrowicz - Ferdydurke 

Trzydziestoletni Józio, zamierza napisać książkę. Jednakże odwiedza go profesor Pimko. Poprzez zadanie kilku pytań stwierdza, że trzeba będzie odesłać go do szóstej klasy szkoły podstawowej. Dodatkowo zapewni mu mieszkanie u Państwa Młodziaków, by jako ludzie nowocześni wpłynęli na Józka bardziej pozytywnie. Główny bohater cofa się w czasie, przypominając sobie za pomocą nowych kolegów z klasy jak wyglądały bójki, szkolne miłości i inne perypetie. Ale co jeszcze spotka głównego bohatera? Ja wam nie powiem, musicie ją przeczytać. Zresztą tak czy tak, w szkole średniej jest to lektura. :) 

"Zaprawdę,  w świecie ducha odbywa się gwałt permanentny, nie jesteśmy samoistni, jesteśmy tylko funkcją innych ludzi, musimy być takimi, jakimi nas widzą[...]."

Co do samego wydania nie mam zastrzeżeń, Wydawnictwo Literackie dodało jeszcze słów kilka o samej książce na samym końcu. Na pewno skorzystam z tego raz jeszcze tuż przed klasówką, a raczej skorzystałam, bo recenzja niestety ukaże się sporo później. 

Co do stylu Gombrowicza, muszę przyznać, że jestem zaskoczona. Nie przewidziałam, że styl będzie na tyle przystępny, że nie miałam problemów z interpretacją. Co najlepsze, gdyby losy bohaterów były nieco ciekawsze i dojrzalsze, na pewno byłabym bardzo zadowolona z lektury. Jednak, że są to perypetie losów bohaterów z szóstej klasy, większość jest dla nas powrotem do dzieciństwa i nieco śmiesznymi sprawami... Przyznam się, że w pewnej chwili zrobiłam oczy, nie wiem, a'la co. Ale miałam je tak wielkie, że nie mogłam sama siebie zrozumieć, a raczej tego gościa, co on wyprawia. Czy takie rzeczy się robiło? Jestem w mega szoku, naprawdę. Przed lekturą koleżanka streściła mi ją, życzyła powodzenia, i... Dziękuję Justyna, przydało się! Pochłonęłam ją za jednym razem, w kilka godzin, dosłownie. I wcale nie było krzyku. Oczywiście ominęłam rozdziały o Filibercie i Filidorze, bo zezwoliła na to moja Pani Profesor od języka polskiego. 

Nieco dziwiła mnie kreacja całego ciała pedagogicznego, nie wiem, czy to miało obrazić nauczycieli z tamtych czasów, czy co... Nie wiem. Ale styl lekcji mi się nie podobał. Gdyby teraz tak było... to nie miało by sensu kompletnie. Jednak Józia... Józio był całkiem w porządku, chociaż dziwię mu się, że wytrzymał w takim towarzystwie i w ogóle, że sobie pozwolił cofnąć się do szkoły! Przecież mają 30 lat i być w szóstej klasie? No trochę chyba coś nie jest na swoim miejscu... 

Jak mnie denerwowało ciągłe "upupianie", ciągle tylko "pupa", "pupa", "pupa" -.-. To było najgorsze w całej książce. Szkoda, że nie liczyłam ile razy ten wyraz się w całej książce powtórzył. Byłby ubaw. Ciągle mówiono o naiwności, niedojrzałości... to też nieco mnie irytowało. Ale dzielnie zniosłam to wszystko i skończyłam książkę z wielką ulgą. 

Ciężko jest mi recenzować tą książkę, bo oczywiście okiem polonisty jest w niej wiele zapewne spraw, które warto omówić, wspomnieć i o nich napisać. Jednakże ja polonistką nie jestem, więc to sobie odpuszczę. 

Narracja pierwszoosobowa, jak wspomniane gdzieś w tej recenzji chwile, w którym szło się uśmiać, a w niektórych buzi nie potrafiło się zamknąć ze zdziwienia.

„Pupcię, pupcię, Pupcię mają maleństwa nasze!”.

Reasumując, jako lektura szkolna na pewno jest u mnie z wyższą oceną w odbiorze niż Granica Zofii Nałkowskiej. Bo Ferdydurke czytało mi się szybko, momentami przyjemnie, bo z uśmiechem na ustach, a czasami z wyrazem stanowczego zdenerwowania i niecierpliwości kiedy będzie koniec. Suma sumarum, nie jest ona również mega duża pod względem ilości stron, ponieważ niecałe 300 stron to tak jak zwykła powieść, a czasami i nie bardzo. Kto już jest w szkole średniej, może się jej z pewnością spodziewać, bo jak się nie mylę jest to lektura z gwiazdką? Chociaż mogę się mylić. Motyw szkoły, wspomnień, dzieciństwa, tutaj przede wszystkim jest widoczny. Można ewentualnie dodać motyw podróżowania, strikte do przykładu Miętusa. 

Czy polecam? Szkolną lekturę zawsze można przeczytać, a tej warto dać szansę, bo pomimo iż nie jest jakiś tam arcydziełem w mojej ocenie, to nie jest zła, a czasem nawet lepsza od niektórych powieści, które czytałam. 

Książka bierze udział w wyzwaniu: 

Czytam, ile mam wzrostu: 1,4 cm