Czy to możliwe, by ona znała Ciebie, a Ty jej nie?

Czołem Moi Kochani Czytelnicy! 

Tym razem, musiałam, ale to musiałam się pokusić o sięgnięcie po tą pozycję, bo czytałam tak skrajne recenzje, że już nie wiedziałam, czy jednak warto, czy też jednak nie. I wiecie co? Mam strasznie łamane zdanie na temat tej powieści. Ale warto nakreślić, że książka zdobyła nagrodę jako najlepszy thriller w 2015 roku, na portalu Lubimy czytać. Więc jednak nie była aż taka fatalna.. 

Paula Hawkins - urodziła się i wychowała w Zimbabwe, obecnie mieszka w Londynie. Przez piętnaście lat pracowała jako dziennikarka. Autorka obecnie pracuje nad kolejnym thrillerem. 

Paula Hawkins - Dziewczyna z pociągu 

Rachel codziennie jeździ do pracy tym samym pociągiem. O stałej godzinie jeździ do i z pracy. Albo przynajmniej dobrze udaje. Za każdym razem przygląda się szczególnie jednemu domowi, marzy o życiu takim, jak mają domownicy. Jednak pewnego ranka widzi coś, co zmienia jej zdanie. Co zmienia bieg wydarzeń i całe życie. Teraz może udowodnić, że jest kimś, a nie tylko zwykłą, nic nie znaczącą dziewczyną z pociągu. 

Świecie Książki - jak dawno się nie widzieliśmy! Niestety rynek z Wydawnictwami jest dość obszerny i nie kieruję się wyborem książki, ze względu na wydawnictwo. Tutaj muszę pochwalić, bo jest to jedna z niewielu książek, która wyszła od ŚK i nie miałam żadnych zastrzeżeń. Bardzo dobrze mi się czytało, brak jakichkolwiek literówek, czcionka, kolor papieru idealny dla wzroku. 

Co do okładki, od razu mnie zaintrygowała. Niby nic, a jednak coś. Dlatego też tak bardzo śledziłam recenzje na jej temat. Coś teraz o niej ucichło, ale muszę przyznać rację tym, którym powieść się.. totalnie nie spodobała. Coś w tym jest. Nawet sporo. 

"Są tacy, jakimi pięć lat temu byliśmy Tom i ja. Są tym, co straciłam, wszystkim tym, czym chcę być."

Co do Pani Hawkins - muszę się również z żalem przyznać, ale nie mogłam się zgrać. Styl był dla mnie taki.. dziwny, nie czytało mi się tego najlepiej. Nudziłam się. Wydawało mi się, że książka bezpodstawnie zbierała dobre recenzje, również wśród tych negatywnych opinii. Czytam, czytam i myślę "nudne to jak flaki z olejem, chyba mieli rację" - takie myśli towarzyszyły mi przez dłuższy czas. Gdzieś dopiero za grubą połową trochę się wciągnęłam w świat bohaterów, ale tylko niestety na moment. Zaraz bańka mydlana pękła i wszystko spadło na dno. Przeczuwałam, że książka jest o przysłowiowej "dupie marynie". Wiem, że mogą posypać się hejty w moją stronę, ale rany! Tak się nudzić, nic się nie dzieje, postacie niezrównoważone psychicznie, takie beztwarzowe! Beznadziejne i puste. Byłam zła na siebie, że w ogóle postanowiłam ją przeczytać, pomimo iż pojawił się moment, w którym coś mi się spodobało, ale zaraz to znikło. Widać gdzieś ten potencjał i to dość spory, ale jak na moje oko, nie wykorzystała go Pani Paula w pełni. Może następnym razem będzie lepiej..

"Chyba zaczynam wariować."

Co do bohaterów - jak wspominałam, byli beznadziejni. Owszem, każde z nich miało swój problem, swoje życie i swoje kredki, ale gorszych postaci chyba nie dało się stworzyć. Alkoholiczka to jedna, a druga.. nie będę spoilerować. W tej powieści bohaterki praktycznie nic nie robią i to mnie nieco przeraża. [jak można być takim kompletnym leniem?!] Owszem, zdarzają się dołki, ale rety, zawsze jest jakieś wyjście, tym bardziej, że pomoc była niejednokrotnie proponowana. Ale nie, lepsze chlanie i udawanie, że jest okej. Nie polubiłam bohaterek mimo, iż wiele o nich wiedziałam, szczególnie o Racheli, Megan i Annie. Jednak żadna z nich nie zasłużyła na moją sympatię mimo iż przeżyły dość sporo w swoim życiu, nawet dużo więcej niż sporo. Raz byłam w stanie się z nimi zidentyfikować, ale momentami były dla mnie po prostu pustką. Tak, dobrze czytacie, pustką. Nie chciałabym spotkać takich osób jak one w swoim życiu. 

Książka jest podzielona na rozdziały, jak wcześniej już nieco zdradziłam, opowiadane z punktu widzenia trzech kobiet, których niby nic nie łączy, a jednak moglibyśmy się mocno mylić, sądząc, że są dla siebie obce. Niby ciągle coś się dzieje, ale nie zawsze to odczuwam. Dopiero za połową, coś mnie tknęło. DOPIERO. Jednak książka opowiada o problemach ludzkości, które gdy wyjdziemy na zewnątrz widać gołym okiem. Autorka nie bała się podjąć tak trudnych tematów i w sumie chwała jej za to. Wiele w tej książce uczuć, niekoniecznie tych pozytywnych. W większości spotykamy smutek, ale i prawdziwe oblicze ludzi - a raczej brak ich jakikolwiek uczuć do innych. Brak szacunku, wszystkiego.

Nie wiem już, czy bardziej mi się ona podoba, czy wręcz przeciwnie. Owszem, ma kilka plusów, a między innymi to, że potrafiła mnie zmanewrować i moje podejrzenia trafił szlag. Kolejnym plusem jest to, że tą gorszą pierwszą połowę przeczytałam w ciągu kilku godzin w szkole, a drugą część w domu w ciągu jednego dnia. Czyta się błyskawicznie, jednak z początku ma się chwile zwątpienia,  i to dość wielkie.. No i wielkim plusem jest to, że trzyma w napięciu do ostatniej strony, bo jest pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji, ale dlaczego dopiero pod koniec?! [za to kurde minus, a ni plus. :( ]

"- Jesteś jak te psy, te niechciane, które przez całe życie są źle traktowane. Kopiesz je i kopiesz, a one wciąż wracają, wciąż płaszczą się i merdają ogonem. Proszą, błagają."

Reasumując stwierdzam, że powieść nie należy do najgorszych, ale i do najlepszych również bym jej nie zaliczyła. Owszem, thriller trzymający w napięciu jak najbardziej, ale przez większość czasu okropnie się nudziłam, a gdy było już ciekawie, powieść dobiegała końca. Myślę, że mogę Wam polecić tą książkę, z tego samego powodu, dlaczego sięgnęłam po nią ja - z czystej ciekawości widząc rozbieżne recenzje na jej temat. Dla kogo? Myślę, że nie ma ograniczników, więc jeśli macie ją pod ręką, zachęcam do czytania. ;) Chyba, że już czytaliście Dziewczynę z pociągu? Jakie jest wasze zdanie na jej temat? Sięgniecie po nią, czy też raczej nie? 

Książka bierze udział w wyzwaniu:

52 książki w 2016 roku: 33/52 

Czytam, ile mam wzrostu: 2,3 cm