Młodzieżowa powieść, którą każdy zna..

Wielokrotnie słyszałam, czytałam, że jest to super fantastyczna powieść. Zajęła szybko piąte miejsce na liście bestsellerów. Wszyscy ją dosłownie wszędzie wychwalali. Pojawił się film, cała masa ludzi ruszyła do kina. Nie wiem jakie były ich reakcje, a szkoda. Teraz, gdy nieco ucichła cała sprawa z super fantastyczną książką, pozwólcie, że ja co nieco przedstawię Wam ze swojego punktu widzenia. 

John Green - amerykański pisarz, zadebiutował powieścią "Szukając Alaski", "Gwiazd naszych wina". Wraz z bratem prowadzi Vlogbrothers. Ma ponad milion fanów na Twitterze.

John Green - Papierowe miasta

Quentin osiemnastolatek, kończący szkołę średnią. Od dziecka podkochuję się w swojej sąsiadce, Margo, która pewnego dnia prosi go o przysługę/pomoc. Jak bardzo tamtej nocy zmieni się stosunek tych bohaterów do siebie? Czy Uczucie chłopaka wzrośnie? Jednak po pamiętliwej nocy - coś się zmienia. Margo ucieka i nie ma jej. Nie wraca. Q bardzo tęskni za dziewczyną i nie może czekać - sam wyrusza na poszukiwania swojej sąsiadko-przyjaciółko dziewczyny, do której już długo potajemnie wzdycha.

Zaczynając jak zwykle od tego, co widzimy, to chciałam wspomnieć, że okładka jest specyficzna, ale nie przyciąga szczególniejszej uwagi. Sama wzięłam ją ze względu na to, że zbierała sporo dobrych recenzji i spodziewałam się czegoś naprawdę dobrego. Więc kto nie ryzykuje, ten nie traci, prawda? Z wydawnictwem chyba po raz pierwszy się spotkałam i nie mam zastrzeżeń. Brak literówek, przyjemnie się czytało co oznacza, że czcionka i kartka były odpowiednie. 

"- Oto, co nie jest w tym piękne: stąd nie możesz zobaczyć rdzy ani popękanej farby, ani całej reszty, ale możesz stwierdzić, jakie to miejsce jest naprawdę. Możesz się przekonać, jakie to wszystko jest sztuczne. Nie jest nawet na tyle trwałe, by je nazwać miastem z plastiku. To papierowe miasto. "

Co do styl autora również nie widzę jakichś szczególnych zastrzeżeń. Czyta się lekko, co oznacza, że prostym, płynnym i czytelnym językiem została napisana ta powieść. Jest to moje pierwsze spotkanie, jak już wspominałam z autorem i uważam, że jak na ten pierwszy raz wypadł całkiem przyzwoicie. Nie miałam żadnych barier, no może drażniły mnie rozmowy o dupie marynie za przeproszeniem. Nie wiem, czemu niektóre rozmowy miały służyć, ale raczej nie do tego, by się z tego śmiać. Czytając to na zastępstwie w szkole, otworzyłam szeroko oczy ze zdumienia i nie wiedziałam, czy faktycznie czytam książkę, czy tylko mi się zdaje. Zapytałam więc koleżanki o pewien szczegół, czy było to na filmie. Potwierdziła. Niestety. No cóż..

"- To nie jest poezja. To nie jest metafora. To instrukcje. Mamy pójść do pokoju Margo i z drzwi wyrwać zamek, a drzwi z futryn."

Do postaci również nic nie mam. To moi rówieśnicy. Jednakże żaden z nich, ani żadna, nie przyskarbiła sobie mojej sympatii. Powinnam bardziej rozumieć ten świat, tych bohaterów, z powodu iż jesteśmy w jednym mniej więcej wieku, jednak ja nie potrafiłam zrozumieć ich niektórych czynów. Po prostu to było dla mnie dziwny i jakieś takie.. nienaturalne? Mniejsza. Ani Q ani Margo nie są postaciami, za którymi będę tęsknić. I za pewne długo u mnie nie pomieszkają. Nie zaznaczyli się niczym szczególnym, co sprawiłoby, że zaczęłabym rozmyślać o nich i być może czekać na ciąg dalszy? Nie zapadli mi aż tak w pamięć, niestety. 

"'Nie ma nic zabawnego w tym gównie' nie do końca opisuje śmiertelne przerażenie, które w tej chwili odczuwam. Ale to mi wystarcza. Szybkim krokiem ruszam w stronę Trollowej Nory, czując, jak wokół osaczają nas ściany."

Co do akcji, z początku nic się nie dzieje. Kompletnie. Spodziewałam się czegoś takiego wyśmienitego, że aż tak bardzo była wychwalana. Widać jest to niezbyt adekwatne do tego, jaka jest naprawdę. Przynajmniej spostrzegana moimi oczami. Owszem, kolejno gdy chłopak zaczyna poszukiwania powieść nieco się rozkręca i staje się nieco ciekawszą, ale również nie na tyle, bym czytała ją z wypiekami na twarzy. Warto jest wspomnieć, że powieść zawiera Prolog, trzy części. Każda z nich jest pewnym etapem w życiu nastolatka. Nie jest to najgłupszy pomysł, w sumie to nawet fajnie, bo widać te wyznaczone, oddzielone od siebie okresy czasu, chociaż zdarzają się jeden po drugim. 

"Do tej pory nie płakałem za Margo, jednak teraz nareszcie pozwoliłem sobie na łzy, waląc w ziemię i krzycząc, ponieważ nie było nikogo, kto mógłby mnie usłyszeć: tęskniłem za nią, tęskniłem za nią, tęskniłem za nią, tęsknie za nią."

Jedynie co mnie zainteresowało tak bardziej, to wspomniane w książce wiersz Walta Whitmana. Tak mnie zainspirował, że z pewnością sięgnę po jego wiersze, o ile uda mi się je zdobyć. A jak się chce, to się wszystko da, więc panie Prekursorze - trzymaj się Pan, bo zamierzam Pana porozkminiać! Wiem, na pewno jest to dla Was nowość, ale lubię czytać wiersze. Szczególnie Baczyńskiego, Szymborskiej czy Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. 

"Lacey ze wstydu zakryła twarz dłonią.

- Bycie twoją dziewczyną to żmudna praca - stwierdziła. - Satysfakcjonująca, ale żmudna.

Roześmialiśmy się."

Powieść na pewno o miłości. Która zakorzeniła się od najmłodszych lat i jest w stanie pomimo wszystko trwać w tak zwanym ukryciu. Ukazuje przyjaźń - w dobrym i złym świetle. Jest to powieść młodzieżowa, o tym, ile jesteśmy w stanie poświęcić dla drugiej osoby. Udowodnić, że pomimo tak młodego wieku, może w nas siedzieć o wiele trudniejszych spraw niż w ciele starszej od nas osoby. Pokazuje reszcie, że my również mamy swoje problemy, a wstępując w świat dorosłości również możemy mierzyć za wysoko i dostać kulką w głowę. Oczywiście to mówię w przenośni, ale głównie chodzi mi o to, że możemy się rozczarować. I to nie jeden raz. I drodzy dorośli. MY TEŻ MAMY PROBLEMY. Bo często jest tak, że nasi rodzice mówią "a jakie Wy możecie mieć problemy? Chyba tylko w szkole z nauką" bo nie zawsze jesteśmy traktowani poważnie i tutaj wielu rodzicieli robi błąd.

"Ben nieustannie przebiera nogami.

- Możesz przestać to robić? 

- Od trzech godzin chce mi sikać.

- Wspominałeś o tym.

- Czuję, jak siki rozpierają mi żebra - skarży się. "

Reasumując stwierdzam, że powieść do najgorszych nie należy, ponieważ czyta się ją lekko i szybko, zaledwie w ciągu jednego dnia jesteśmy w stanie ją spokojnie przeczytać. Jednak u mnie miała zbyt wiele minusów, które przeważały nad zaletami książki. Dlatego pisałam, że jest super wyśmienita - ale niestety nie dla mnie. Czy polecam? Jak najbardziej - każdemu, chociaż czasami występują tam tak.. dziwne sceny? Nieprzyzwoite? No po prostu widać, że jest to młodzież, a wiadome, co komu w duszy gra w takim czasie. To etap dorastania, buzowania hormonów, i tak dalej. Mnie się zdecydowanie nie spodobała, za wysoko mierzyłam, zawiodłam się. 

Ale może Wam się podobała? Czytaliście? Co możecie powiedzieć na temat Papierowych miast?