Czy istnieje takie miejsce na ziemi, które łagodzi spory?

Jak kiedyś wspominałam recenzując pierwszą powieść autorki, stwierdziłam, że jak tylko będę mieć okazję to się skuszę na drugą jej powieść, bo tylko tyle ma w swoim dorobku. Czasami warto pokusić się o kolejne powieści, ale nie zawsze. A gdy odwiedzałam bibliotekę i widziałam tą książkę, to oczy zaświeciły mi się jak lampki bożonarodzeniowe. Jednak jak przyjęła się u mnie ta powieść? 

Sarah Harvey - i tym razem nic nie znalazłam o autorce, ale TUTAJ znajdziecie link do recenzji jej powieści Dom róż. 

Sarah Harvey - Wichrowe łąki

Natalie, pomimo iż minęły już dwa lata po tragicznej śmierci jej męża Rob'a, nadal cierpi. Tęskni za nim i nie wyobraża sobie normalnego życia, więc oddaje się w całości pracy. Jednak jej zmarły mąż ma córkę z pierwszego małżeństwa, Cassie. Chcąc czy nie chcąc, młoda dziewczyna jest zdana na swoją macochę ponieważ swoją biologiczną matkę straciła, gdy była mała, a teraz znowu narobiła głupot w szkole i jest zawieszona w prawach ucznia. Natt  postanawia na ten czas wyjechać z dziewczyną do swojej matki, do pięknej Kornwalii. Jednak co tam spotka bohaterki? Czy Cass zaakceptuj swoją macochę, czy jednak nie? Czy poznają tam kogoś, kto odmieni ich życie i pozwoli być szczęśliwymi?

I tym razem nie mam zastrzeżeń do Grupy Wydawniczej Foksal, spisali się świetnie, chociaż okładka mogłaby być wykonana z twardszego papieru, bo szybko się mnie i tym samym bardzo niszczy. Jednak co do marginesów, odstępów między wierszami, koloru kartek [nie są białe!] i czcionki nie mam najmniejszych zastrzeżeń. Delikatna okładka utrzymana w głównej mierze pastelowych kolorach sprawia, że cieplej patrzy się na nią i jakoś tak przemawia by zastanowić się i może ją przeczytać? Na mnie zadziałała. :) 

Kolejno przechodząc do autorki, muszę stwierdzić, że i tym razem, czytało mi się dość przyjemnie. Ciężej było mi się skupić, bo w głównej mierze czytałam ją w szkole i niestety odniosłam wrażenie, że powieść była trochę melancholijna. Brakowało mi w niej akcji, tej dynamiczności, niestety. Ale i tych uczuć nieco mi brakowało. Spodziewałam się, że będzie bardziej emocjonalna, aczkolwiek tego nie dostałam. Ale to nie koniec tego, co było złe, czego było za mało, a czego w ogóle nie było. Jednak mimo wszystko styl jest przystępny, mimo iż ta melancholia jest widoczna, to czyta się dość sprawnie. Wszystko jest spokojne, chociaż zdarzają się momenty, przyprawiające o szybsze bicie serca, przynajmniej na końcu. 

"-[...] Zawsze ma się gotowe rozwiązania na problemy innych."

Bohaterowie - nie byli tacy źli, aczkolwiek brakowało mi w nich wyrazistości charakterów. Ogólnie są dość fajnie wykreowani, jednak czegoś mi w nich brakowało. Najbardziej polubiłam Cass, bo pokazała najwięcej pazura i była mniej więcej w moim wieku, co sprawiło, że ją rozumiałam. Mimo iż nie spotkało mnie to co postacie, uważam, że zachowali się prawidłowo. Denerwowała mnie nieco Natalie, ale co na to poradzić. Zwierzęta w tej książce pełnią również główną rolę. Czasami nawet gdyby nie one, to w książce nic by się nie działo. A Connor to osoba, która pojawia się znikąd, ale jest również dość pozytywnie nastawiona i to mi się spodobało. Jednakże nikt prócz Cass, nie przebije sympatii. 

Książka podzielona na rozdziały. I tutaj ten mankament, który... mocno mnie zdenerwował. Za długie rozdziały. Chcąc zrobić przerwę, musiałam urywać w połowie zdania, ponieważ nie było jak go zaznaczyć. To mnie bardzo denerwowała. Aż za bardzo. I negatywnie niestety wpłynęło na całość. Czytamy i poznajemy myśli, emocje ze strony Natalie. Szkoda, że nie jest tu prowadzana technika kilku narratorów, dodanie Cassandry nie byłoby najgorszym zabiegiem. Przynajmniej tak mi się wydaje. Chciałabym poznać jej odczucia i myśli, bardzo. 

"To było zupełnie nowe, cudowne uczucie. Zagorzała wrogość między nami znikła - byłyśmy teraz przyjaciółkami."

O czym jest ta książka? O cierpieniu po stracie bliskiej nam osoby. O tym, że nie zapominamy zbyt szybko. O tym, że pragniemy mieć kogoś obok siebie, kto będzie naszym przyjacielem, kochankiem i najważniejszą osobą w życiu. O tym, jak ciężko pogodzić się po sracie. O akceptacji. O brataniu się, poznawaniu na nowo. I o znajomości, która małymi kroczkami przeradza się w miłość. 

Reasumując mogę polecić Wam tą książkę. Nie jest ona cudem pisarskim, ale jedną z lepszych powieści, w której cały potencjał został wykorzystany. Może i bym kilka rzeczy pozmieniała, ale najgorzej nie było. Szkoda, bo coś czuję, że książka na długo nie posiedzi w mojej głowie, niestety. Ale mimo wszystko ją Wam polecam. Nie będzie najgorzej, a na chwilę przerwy od innych pozycji, czemu nie? 

Książka bierze udział w wyzwaniu: 

Czytam, ile mam wzrostu: 3,2 cm