Czy w marcu kwitną kwiaty?

I jak obiecałam, druga recenzja z rzędu powieści Sarah Jio. Jak narazie na tym koniec, ponieważ nie słyszałam, by jeszcze jakaś powieść istniała na polskim rynku, ale to i tak jeszcze sprawdzę. Czwarte podejście, po mocno druzgocącej powieści Dom nad jeziorem, nie mogąc wyzbyć się kaca, a mówią, że najlepiej leczyć go tym, czym się zatruło, więc... Tak. Czy tym razem autorka sprawiła, że zatopiłam się w powieści? A może było wręcz odwrotnie? Zapraszam do recenzji. 

Sarah Jio - jej powieści przetłumaczone na 17 języków i sprzedane w 250 tysiącach egzemplarzy, podbijając listy bestsellerów, między innymi "New York Timesa". Nie tylko pisze książki, ale i jest dziennikarką. Jest matką trójki dzieci i mieszka w Seattle. Recenzje książek autorki znajdziecie pod jej nazwiskiem w tabelce po prawej stronie. :)

Sarah Jio - Marcowe fiołki

Jeszcze do niedawna Emily była jedną z najbardziej rozchwytywanych powieściopisarek, szczęśliwa mężatka... Do dnia, w którym Joel oświadcza jej, że poznał kogoś i odchodzi. To był cios poniżej pasa. Postanawia w końcu wyjechać do ciotki Bee, myśląc, że uleczy zranione serce i zapomni o nieudanym małżeństwie. Na wyspie powrócą wspomnienia, pierwsza miłość, ale i pojawi się ktoś nowy. Znajdzie też bardzo prywatną rzecz, którą sprawi, że to pogłębi jej ciekawość i zacznie odkrywać prawdę, która jest z nią ściśle związana.

Jak zwykle Wydawnictwo spisało się na medal. Jednakże co do okładki, która powinna cieszyć oko, jestem nieco sceptycznie nastawiona. Do książki w ogóle mi nie pasuje. Podoba mi się jednie dobrana kolorystyka, nic poza tym. Myślę, że można by było popracować trochę nad szatą graficzną i byłoby wszystko w porządku.
Nie wiem, jak to robi autorka, ale za każdym razem porywa mnie ze sobą. Wtrąca mnie w wir wydarzeń, w których czasami czuję się jak intruz, pomimo iż mnie tam materialnie nie ma. Źle czuję się podglądając bohaterów... Owszem, zaczytałam się w tej powieści, zainteresowałam i byłam ciekawa jak się skończy, to jednak nie przeżyłam tych emocji tak dokładnie jak w poprzedniej historii. Pomysł na fabułę był oryginalny, ale jakoś ten przepływ emocji był nie wiem, słabszy? Nie czułam tych towarzyszących mi emocji jak zwykle, a szkoda. Jednak mimo to nie żałuję, bo wiem, że Panią Sarah stać na więcej i jej kolejne powieści w przyszłości tylko mnie w tym utwierdzą. Nie gniewam się za to, że ta powieść wypadła słabiej na tle pozostałych. Raz jest lepiej, a raz gorzej, takie życie.

Kunszt autorki jest na tyle rewelacyjny, że ten brak emocji zastąpiła znów dwutorowość całej historii. Otóż jedna z nich toczy się teraz, a druga w przeszłości, nieco odległej i odzianej tajemnicą, z którą bohaterka zmierza się od przyjazdu na wyspę. Teraz jest to inaczej stworzone, nie tak jak w poprzedniej powieści na dwóch narratorów, jednak podzielenie na dwa czasy akcji jest również dobrym zabiegiem, co cieszy moją czytelniczą duszę. Nie liczyłam na nic specjalnego sięgając po recenzowaną lekturę, bo moja Mama czytała ją przede mną i nie mówiła, że jest rewelacyjna, ale po prostu dobra. Czytało mi się szybko [jak zwykle co dobre szybko się kończy] oraz przyjemnie. Styl autorki jest przystępny i łatwy w zrozumieniu, więc nie widzę przeciwwskazań by nie skusić się na tą lekturę.
Podzielona na rozdziały książką sprawia, że.. niknie w oczach. Dopiero co zaczęłam czytać, a już jestem grubo za połową, tak nie powinno być. Powinny się jakoś wydłużyć, czy coś...
W stylu autorki podoba mi się to, że nie rozwodzi się zbytnio nad opisami. Zawsze, ale to zawsze jest na tyle nakreślone wszystko, że nic nie trzeba dodawać, ani nic nie jest zbędne. Za tą perfekcyjność uwielbiam pisarkę. Bo niczego nie jest za dużo, ani niczego jej nie brakuje. [za wyjątkiem tej emocjonalności w tym przypadku]

Bohaterowie jak zawsze realistyczni, dobrze nakreśleni, jednakże nie podbili mojego serducha jak w Domu nad jeziorem. Tutaj również nie byli źli, czy coś, ale po prostu niezbyt wpadli mi w gusta. Każdy z nich był zbyt tajemniczy, zbyt wiele ukrywał przed światem tym samym nie pozwalając poznać się i otworzyć dla innych i to mnie w głównej mierze drażniło. Denerwowało mnie również zachowanie głównej bohaterki, Emily. Raz narzekała i wypierała się, że nigdy więcej, że jest głupia etc, jednak za każdym razem leciała jak mucha do lepca, jakby nie pamiętając co mówiła kilka dni wcześniej. Irytowało mnie jej zachowanie. Jak widzicie nie zawsze jest tak, że bohaterowie muszą się mi spodobać, by powieść czytało się dobrze. Bee również mnie denerwowała swoim uciekaniem od tematu. Nie lepiej było w końcu porozmawiać? Może... cokolwiek by się zmieniło? o tej pory żałuję, że niektóre sprawy mogły się inaczej skończyć, a nie tak, jak się stało, no, ale czytelnik niestety nie wybiera.

Jak zwykle autorka stawia nas pod ścianą pełną smutku, żalu, niewyjaśnionych spraw z przeszłości. Tajemnic, które nie powinny być ukrywane, bo powodują smutek u innych i nic poza tym, a to jest złe. Spotykamy tutaj standardowo nieszczęśliwą miłość, niespełnioną, która nie miała możliwości rozwoju. Miłość, która z biegiem czasu nadal trwa, chociaż osoby ze sobą nie są. I taka miłość jest najpiękniejsza, ale jakże trudno spotkać taką w naszej szarej rzeczywistości... Warto się zastanowić po skończonej lekturze nad własnym życiem. Ile tajemnic zdążyliśmy zachować? Ile z nich mogłoby zmienić czyjeś życie? Ile moglibyśmy wyjawić, by ktoś zamiast cierpienia poznał chociaż przez chwilę spokój i radość, a kto wie, może coś więcej? Warto pomyśleć...

Reasumując stwierdzam, że może i powieści czegoś brakuje to i tak jest bardzo dobra. Bardziej podobała mi się przeszłość wspominana jako jedno z wydarzeń w książce. Papierowe dzieci autorki zmuszają nas do refleksji nad swoim życiem, nad tym, co można zmienić, by było inaczej, lepiej. Co zrobić, by nie popełniać błędów, jakie popełniają bohaterowie. By sprawić, żeby w czyimś życiu zagościł w końcu na ustach. Mimo, iż jest najsłabsza ze wszystkich czterech powieści jakie miałam okazję przeczytać, śmiem twierdzić, że zawiera głębokie przesłanie, że warto ją poznać mimo wszystko. Mimo tego jednego minusa, którego dojrzałam przez całą książkę. Bo już tam mniejsza z irytującymi bohaterami - jest się w stanie wiele znieść, by poznać historię do końca. A ta historia na pewno Was zaintryguje. Tak jak mnie. Polecam serdecznie.

Książka przeczytana w ramach wyzwania:

Czytam, ile mam wzrostu: 2,2 cm