Czy otwierając drzwi wiemy, co nas za nimi czeka?

Wybrałam tą pozycję z zapowiedzi wydawniczych, jako jedną jedyną. Byłam ciekawa, co może zmieścić się w tak krótkiej książeczce. Jako, że uwielbiam poezję Szymborskiej, Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, Baczyńskiego czy Różewicza, stwierdziłam, że dam szansę komuś nowszemu. Może ma inny pomysł na poezję, może tez potrafi mówić pięknie w czterech wersach jak druga z wymienionych poetek. Może młodzi ludzie również mają tą zdolność do pisania wierszy, które zostają z nami gdzieś tam głęboko na zawsze. Gdy dostałam paczuszkę, wiedziałam, że przeczytam ją tylko w momencie, gdy złapie mnie smutek. Nie spodziewałam, że nastąpi to aż tak szybko. Bo... dzień później.

Aleksandra J.Starostecka - mieszka w Dąbrowie Górniczej, z zawodu jest nauczycielem - bibliotekarzem. Prócz tego autorka ma na koncie inne trzy zbiory poezji. 

Aleksandra J.Starostecka - drzwi

Tomik poezji, który dzieląc się na dwa pokoje, określa nam dwa różne światy. Jednak pytanie, w którym z nich będziemy czuć się obco, a w którym swojsko? A może w ogóle się nie poczujemy? 

Decydując się na tą książkę, nie zwracałam uwagi na okładkę. Nie jest ona specjalnie jakoś piękna, ma swój klimat, jednak nie to przyciągnęło mój wzrok. Mianowicie pierwsze kilka sekund, czyli dobre wrażenie, to... tytuł. Nie dość, że z małej litery, to jeszcze tak pospolite to słowo, na pewno chociaż raz wymawiamy go w ciągu dnia. Byłam bardzo ciekawa, co też może kryć się za tymi drzwiami. Ze zniecierpliwieniem czekałam na ta przesyłkę. 

"[...]zniknij

nie płacz

cisza

cisza[...]" [fiołki]

Język, którym posługuje się autorka jest zwyczajny, jak każdej autorki czy pisarza. Jednakże jej słowa przenoszą pewnego rodzaju głębię. Wartości, aluzje. Jej słowa, które w każdym z wierszy jest mało, przenoszą wszystko, co tylko jest możliwe w danym kontekście. Mam kilka swoich ulubionych, które podczas czytania wzbudziły we mnie mnóstwo emocji. Dlatego też jestem godna podziwu, że potrafiła wydobyć moje uczucia ze środka. Że w końcu po ciężkich próbach, ujrzały światło dzienne...

"[...]oddycha

nie mówi

nie czuje[...]" [we mgle]

Czytając niektóre wiersze moje ciało przechodziły dreszcze. Łzy kotłowały się w kącikach i chciały spłynąć po policzkach. Niektórym się to nawet udało. Przeczytałam ten tomik zaraz po przyjściu wieczorem do domu. Jako, że nie zawsze życie układa się tak jak chcemy, to nie był mój dzień. Wracając już do domu wiedziałam, że tego samego dnia sięgnę po niego. Że nie odpuszczę. I dobrze zrobiłam. Moje negatywne emocje chociaż nie w całości, ale jednak wyszły z mojego ciała. Wyszły, a mnie zrobiło się lżej. Nie czułam tego przytłaczającego smutku aż tak bardzo. 

Musicie mi wybaczyć, ale nie jestem w stanie otrząsnąć się po tych kilkunastu wierszach. Nie dają mi spokoju, są tak prawdziwe i tycza się mnie, przynajmniej tak odczuwam, aż to boli. 

"[...]odeszłaś

bezszelestnie

bez pożegnania

by nie zbudzić gwiazd

prosto w ramiona

ciekawskiego księżyca[...]" [ostatni]

Myślę, że każdy z Was może się na nie skusić. Nie jest ich za dużo, nie ma ich treściwie dużo, ale mają znaczenie. Mają drugie dno. To nie są zwykłe słowa. Są to słowa, na które warto zwrócić uwagę, poświęcić dosłownie chwilę. By zastanowić się, przemyśleć kilka kwestii... Wiersze przypominały mi tak bardzo moje życie, że to aż jest nierealne, ale jednak. 

Tomik podzielony na dwie części, pokój numer jeden, w którym dominuje melancholia i ciągły smutek, a w pokoju numer dwa pojawia się jakaś nadzieja, walka ze wcześniejszym stanem. W środku pojawiają się nieliczne ilustracje pasujące do zbioru. Takim trafem się zdarzyło, ze wszystkie cytowane fragmenty wierszy są z tej pierwszej części - przypadek? Nie sądzę. 

"[...]przychodzą w środku nocy

niepostrzeżenie

żywe wspomnienia[...]" [wierność]

Nie potrafię nic więcej napisać, jak tylko to, że serdecznie polecam Wam drzwi, bo są uwagi praktycznie każdego, który odczuwa takowa potrzebę. Nie jest to powieść, nie zobowiązuje do rozmyślań. To jest tylko TWOJA własna decyzja, czy się skusisz, czy tez nie. To TWOJA decyzja, czy jak zaczniesz czytasz, będziesz odkładać ją na bok tylko po to, by zastanowić się nad swoim życiem. Nikt niczego tutaj nie narzuca, całe szczęście. To wszystko zależy od Was. Ciesze się, że miałam możliwość przeczytania tego zbioru. A jeszcze bardziej cieszy mnie fakt, że należy do mojej prywatnej biblioteczki. 

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Czytam, ile mam wzrostu: 0,4 cm

Bardzo gorąco dziękuję Wydawnictwu Psychoskok za ten piękny zbiór poezji