Motyw kruka jak w III części Dziadów? A i owszem.

Sięgnęłam po pierwszą lepszą z brzegu książkę autorstwa tej Pani. Dlaczego? Ponieważ wiele osób polecało mi jej powieści, że są fajne, że przyjemnie się czyta. No to stwierdziłam raz kozie śmierć i zaryzykowałam. Bardzo się jej obawiałam, że mi nie podejdzie, ale tego się nie spodziewałam. Jak wiecie nie każde pierwsze spotkanie z autorem wypada świetnie, że chce się sięgać po inne książki. Jak było tym razem? 

Katarzyna Berenika Miszczuk - urodziła się 2 września 1988 roku, jest pisarką, lekarką, uwielbia koty i czekoladę. Z pochodzenia Warszawianka. Napisała Trylogię Ja..., ale i jeszcze kilka innych książek. 

Katarzyna Berenika Miszczuk - Druga szansa 

Julia budzi się w dziwnym miejscu. Nie wiem kim jest, co się stało, ani gdzie przebywa. Jednak jej opiekunka mówi jej, że jako jedyna przeżyła pożar z całej rodziny i jest chora. Znajduje się w Drugiej Szansie i tam dokonają wszystkiego, co sprawi, że wyzdrowieje w szybkim tempie i odzyska pamięć. Jednak chodząc na sesje z psychologiem, coś zaczyna jej nie pasować. Kruk w oknie nie przestaje jej dokuczać, a ona sama jest coraz bardziej skołowana po tabletkach, które rzekomo mają jej pomóc. Czy w końcu zrozumie, co dzieje się w Ośrodku? Czy wyzdrowieje?

Nie byłabym sobą, gdybym nie napisała o okładce i wydaniu książki. Szczerze mówiąc, gdy tak zgarnęłam tą książkę z brzegu, spojrzałam na jej okładkę i mocno mnie ona zaintrygowała. Kruki, jakaś kobieta z zasłoniętą twarzą... Byłam bardzo zainteresowana książką i nie mogłam się doczekać, gdy ją przeczytam, ale i nieco się bałam, że się zawiodę, czy coś w tym stylu. A więc okładka przyciąga i hipnotyzuje okropnie! Jedna z lepszych okładek, które widziałam w tym roku, naprawdę. Co do Wydawnictwa, spotykam się drugi raz pod rząd z Grupą Foksal i to było chyba czystym przypadkiem, bo patrząc na książki nie patrzę na wydawcę. jednakże książka idealna, bez skazy, kolor stron też jest w porządku, jak i marginesy, odległości między wierszami oraz czcionka. 

"Cisza.

Otula mnie.

Miękka.

Lepka.

Straszna.

- Boję się..."

Musze przyznać, że jestem zaskoczona językiem autorki. Nie przypuszczałam, że aż tak się zagłębię w napisaną przez nią historię. Nie spodziewałam się, że zaczytam się i zapomnę o całym świecie, przemyśleniach, problemach, które mocno pukały do mojego mózgu. Odłączyłam się. I bardzo dziękuję autorce, że tak dobrze napisała tę powieść. Że potrafiła zaciągnąć mnie do świata Drugiej szansy, że poczuje się jak jedna z bohaterów w książce. Styl jest bardzo przyjemny, prosty w odczycie i nie można się na niego skarżyć. Z tak lekkim językiem dawno się chyba nie spotkałam, który posiadałby wszystko, czego potrzebuje: dobrze sformułowanych zdań, dynamiki, emocji, dobrze wykreowanych postaci. A ona w tych 350 stronach, zmieściła to wszystko. Naprawdę, jestem pod wielkim wrażeniem, więc z góry przepraszam, że recenzja może być nieco chaotyczna, ale pisze recenzję tuż po przeczytaniu, kiedy to emocje ze mnie nie wyszły. 

Cała kreacja świata, który przedstawiła mi autorka, mnie zachwyciła. Każdy najmniejszy detal. Wszystko połączone ze sobą stworzyło idealną całość. Rzadko kiedy jestem na tyle zachwycona, tym bardziej, że ostatnio moje wymagania książkowe zostały podniesione. Świat, który pochłonął mnie, ale wszystko tak szybko się skończyło! Książka mogłaby być grubsza! Ciągłe zwroty akcji, nie idzie się nudzić czytając tę powieść. Schemat? Z takim nie spotkałam się gdzieś indziej. Chwilowo przypominała mi zwłaszcza na samym początku Dotyk Julii, ale kolejno zmieniłam zdanie. Nie ma do niej schematu. Jest jedyna taka, idealna pod każdym detalem, ale o tym przecież już pisałam. :) Wszystkie emocje, myśli, należą do naszej głównej bohaterki, która jest narratorem. Szczerze mówiąc, korciło mnie chwilami, a raczej brakowało drugiego narratora. Chyba się do tego przyzwyczaiłam, ale ta książka tego nie potrzebuje. Owszem, byłoby nieco urozmaicone wszystko, ale i tak było super. Fabuła na poziomie, której się nie spodziewałam. Powieść podzielona na rozdziały, które pozwalają nam robić te nieszczęsne przerwy, np.,będąc w szkole, tak jak ja. Już czuję, że wydarzenia z książki chodzą mi po głowie, czyżby szykował się mały kac? Chyba tak. 

"Spojrzałam mu w oczy. Wydawał się spokojny i odprężony. 

Może rzeczywiście za bardzo się denerwowałam.

Przecież to tylko niewinna zabawa."

Postacie w powieści są lepiej niż dobrze wykreowani! Bardzo polubiłam Julię. Poczułam jakąś niewidzialną więź między nami, taka... Prawdziwa, poczułam, że mogłaby być moją przyjaciółką. Była starsza ode mnie, ale i tak spodobała mi się od początku i cały czas kibicowałam jej, przeżywałam z nią wzloty i upadki, stawałam w jej obranie, jednak mnie jak zwykle nikt nie słuchał. Kolejny bohater to Adam, on również skradł moje serduszko. Od samego początku swoją zaczepnością spowodował uśmiech na moich ustach, a sympatię zgarnął po kilku swoich wypowiedzianych zdaniach. Ten chłopak również starszy ode mnie, ale bardzo sympatyczny, mieć takich znajomych jak ta dwójka, to marzenie, czasami ciężko jest znaleźć takie osoby. Polubiłam również małą dziewczynkę, Edytkę, która chorowała na autyzm. Bardzo było mi smutno z jej powodu i szybko się do niej przywiązałam, jakkolwiek to brzmi. Pokochałam tą trójkę bardzo mocno i będzie mi ich długo brakować, niestety. 

O czym jest powieść? Ciężko mi powiedzieć, by Wam nie zaspoilerować. Ale o kwitnącej przyjaźni, o kłamstwach, które czasem są nam usilnie wmawiane. O.. tytułowych w poście krukach, które grają pierwsze skrzypce w powieści i aż ciarki mnie przechodzą, jak o nich pomyślę. O odkrywaniu siebie od nowa, o tym, że amnezja potrafi wiele zrobić z człowiekiem, nawet jak bardzo by pragnął by wszystko było snem, nie jest nim. A może i jednak? Jednak w miejscu, w którym się znajduje, dzieją się dziwne rzeczy, czy w końcu odkryje, co tak naprawdę się dzieje i zaakceptuje to czy postanowi z tym walczyć? Pozostawiam to Wam, po to, byście sięgnęli i przeczytali tę powieść. :)

"-Adam? Nie Adam... Michał, słyszysz mnie? Michał, otwórz oczy. Obudź się."

Reasumując stwierdzam, że powieść jest świetna, idealnie napisana pod każdym względem. Bardzo ją polecam wszystkim, którzy na nią polują, którzy są niezdecydowani, albo tym, którzy nie mieli nic do czynienia z autorką, ale zamierzają to zrobić. To warto zacząć z tą książka, bo to moje pierwsze spotkanie z Panią Miszczuk, ale już teraz wiem, że nie ostatnie i będę polować na jakąś inną pozycję tej autorki,. Bo czytanie jej słów, to sama przyjemność! Więc polecam z całego serduszka!

Książka bierze udział w wyzwaniu:

Czytam, ile mam wzrostu: 2,5 cm