Recenzja filmu, jedynego w swoim rodzaju.

Już od dawna chłopak męczył mnie, byśmy sobie obejrzeli ten film. Ja jakoś nieszczególnie byłam nim zainteresowana, więc dlatego odwlekałam to w czasie. Jednak czara się przelała, zmiłuj nie było i w weekend majowy zdecydowałam, że okej, dobra, obejrzymy tą produkcję. I co z niej wyszło? A może jaka ja byłam po tym filmie? 

DO UTRATY SIŁ / SOUTHPAW 

Reżyseria: Antoine Fuqua

Scenariusz: Kurt Sutter

Gatunek: Dramat, Sportowy

Produkcja: USA

Premiera: 11 września 2015 (POLSKA) 15 czerwca 2015 (ŚWIAT) 

Bokser Hope staje pod ścianą. Mimo niezbyt sprzyjającego mu losowi, musi udowodnić, że jest w stanie żyć i normalnie funkcjonować oraz potrafi nie tylko zadbać o siebie, ale i innych. 

Wiecie co? Bardzo, ale to bardzo żałuję, że nie poszłam do kina na TEN film. Ciekawa jestem na ile mocniej by mną wstrząsnął, gdybym widziała to na dużym ekranie. Może to nie robić różnicy, ale mi się wydaje, że czasami w kinie emocje są nieco silniejsze. Już na wstępie Wam zdradzam, że produkcja była... świetna, rewelacyjna, fantastyczna. 

Może początkowo mój dystans do filmu był ogromny, z tego względu, że nie lubię oglądać walk bokserskich, a to praca głównego bohatera. Niemniej jednak zawsze gdzieś tam w środku, po naoglądaniu się serialu z Natalią Oreiro, która grała bokserkę i ja chciałam iść w tym kierunku. Ale, że nic nie było w pobliżu, to zrezygnowałam. Dobrze, że chłopak ma chociaż w domu worek, to sobie kiedyś potrenuje. :D Ale tak, zawsze jest krew, rany, a ja... nie lubię takiego widoku, ale jak widać nie można przed tym uciec. I tutaj też podkreślę może rolę głównego bohatera, który swoją rolę zagrał perfekcyjnie. Jako Billy Hope wcielił się Jake Gyllenhaal. Jego determinacja i taka realność, że nie sposób było poznać, że to gra aktorska. To, co na niego czyhało, nie było piękne. Wystawiano go na próbę i to nie jedną. A jak poradził sobie Hope? Myślę, że możecie sami sprawdzić, włączając sobie tę produkcję. 

Kolejno, mocno zdziwiła mnie Rachel McAdams [Maureen], bo... gdyby nie etykieta, nie miałabym zielonego pojęcia, kim ona jest! A warto wspomnieć o jej głównej roli w Pamiętniku Nicholasa Sparksa. Ale muszę przyznać, że coś w sobie ma, ponieważ spodobała mi się jej gra, chociaż za dużo czasu nie ma, ale pole do popisu jak najbardziej. 

No i jeszcze Oona Laurence, która grała córkę Billego, Leilę. Ona też pokazała pazura i choć młodziutka aktorka, również spisała się na medal oddając wszystkie emocje idealnie, że nie widać w nich uty fałszu. 

Boli mnie serce, bo do tej pory ciężko pisać mi o tej książce. Dlaczego? Ponieważ... Ponieważ mam kaca filmowego i miałam oglądać pewną produkcję, ale teraz jakoś nie mogę. Wszystkie obrazy z recenzowanej produkcji utkwiły mi tak mocno w głowie, że nie jestem w stanie ich wyrzucić. Jednak przyznaję, że nie spodziewałam się tylu emocji podczas oglądania. A tutaj szybsze bicie serca, wstrzymywanie oddechu, modlenie się w duchu, aby wszystko przeszło bez problemów. I niestety lub stety pojawiły się łzy... Chciałam pogratulować tak dobrej ekranizacji Panu Fuqua oraz Sutter, za tak cudowne chwile. Mimo iż nie było kolorowo to... poczułam coś, co nie zdarza się często ani przy produkcjach ani książkach - że widz bądź czytelnik łączy się z bohaterami w bólu, czuje ich emocje, próbuje pomóc za wszelką cenę. A ja tak właśnie się czułam. 

Idealnie dobrana muzyka, która wprowadza widza w jeszcze większe emocje, stan niewiedzy, nieświadomości tego, co stanie się później. Oczywiście nie szczędzono sobie widoków niezbyt przyjemnych oku, ale i fabuła jak powyżej gdzieś tam wspominałam, nie należała. Mimo to czuje się zafascynowana i film naprawdę polecam, bo jest wart uwagi, naprawdę. 

Czy gdzieś spotkałam się z podobnym filmem? Nie, a to może i dlatego, że mój zasób filmów jest bardzo ubogi. Ale kurde, takiego wstrząsającego filmu nie widziałam! Pod każdym aspektem dopracowany, zarówno od strony aktorów, tak jak i oświetlenia, muzyki - wszystkiego. Zawiera dynamiczne sceny, które sprawiają, że z zapartym tchem śledzimy poczynania bohaterów. 

Reasumując uważam, że film zasługuje moim okiem na miano arcydzieła. Jeszcze aż tak fantastycznej produkcji nie oglądałam i jestem pewna, że długo nikt nie zajmie miejsca tej produkcji. Dlaczego polecam? Bo pokazuje determinację głównego bohatera, zamiłowanie, ale i jestem pełen smutku. Mimo wszystko warto obejrzeć, naprawdę. 

Przepraszam, że ta recenzja jest taka chaotyczna, ale jestem pod wpływem wielkich emocji pisząc tą recenzję, a minęło już trochę czasu od momentu obejrzenia. POLECAM!