A wszystko zaczęło się od zatoki...

Dzień dobry! 

Od razu z góry chcę przeprosić za to, że recenzja może być trochę chaotyczna, nieskładna, może zbyt krótka. Mam niewiele o dziwo wiem, ja niewiele mam do powiedzenia na temat danej książki. W tym przypadki niestety zbyt wiele raczej nie napiszę. 

Zawsze chciałam jechać w takie miejsce, gdzie zobaczę delfiny. Pamiętam, że oglądając serial Zbuntowani - gdy byłam małą dziewczynką, chciałam pojechać z nimi w pewno miejsce, w którym oni byli i mieli kontakt z delfinami. Spędzali z nimi czas... Też bym tak chciała. :) A Wy? Chcielibyście spędzić czas z takimi sympatycznymi ssakami? 

Jojo Moyes - jej powieści podbijają serca milionów czytelników na całym świecie. Powieści autorki zostały przetłumaczone na 35 języków, a rozeszły się w nakładzie ponad 9 milionów egzemplarzy. Sama pierwsza część historii o Lou i Willu rozeszła się w nakładzie ponad 5 milionów egzemplarzy. Powieści pisarki znajdziecie w zakładce Recenzje A-Z.

Jojo Moyes - Srebrna zatoka

Mike Dormer przyjeżdża do uroczej zatoki tylko po to, by wkupić się w łaski tamtejszych ludzi, oraz załatwić wszystkie pozwolenia na wszczęcie budowy hotelu ze sportami wodnymi. Jednak spotyka tak trzy kobiety, każda z nich jest specyficzna, otóż: Kathleen - legendarna poławiaczka rekinów, jej siostrzenica Liza McCullen, która swoją tajemniczością i odosobnieniem traktuje praktycznie każdego, oraz córeczka Lizy, Hanna - która jest ciekawa świata.  Te trzy kobiety są w stanie poruszyć niebo i ziemie, by zatoka została nienaruszona. Jednak gdy dowiadują się prawdy o tym, kim tak naprawdę jest Mike i czym się zajmują, stają w centrum niebezpieczeństwa wraz z delfinami o orkami. Czy nowy hotel zostanie wybudowany, a Srebrna zatoka zniknie? Co ze zwierzętami? I co tak naprawdę skrywają kobiety w zatoce?

Zaczynając od okładki... Cóż. Tutaj nie ma nic szczególnego. Sięgnęłam po tę powieść z tego względu, że napisała ją Jojo Moyes, a wtedy byłam dopiero po jednej lekturze, a mianowicie po Ostatni list od kochanka - a, że mi się spodobała, to pomyślałam, że w sumie czemu nie? Może i ta mnie zafascynuje. Widzimy być może molo, a na niej siedzącą kobietę. Bardziej mi podpowiada rozum, że to Liza, ponieważ jakoś tak wiekowo mi bardziej tutaj odpowiada do załączonego obrazka. Co do okładki jeszcze to fajnie, że ma skrzydełka, ale szkoda, że są bardzo cienkie i mój egzemplarz biblioteczny w rewelacyjnym stanie nie jest. Ogólnie kartki są brudne i nie wiem, jaka za przeproszeniem świnia tak urządziła tę książkę, ale moim zdaniem powinna zapłacić za zniszczenie mienia publicznego. Białe strony dlatego każde zabrudzenie widać od razu. Marginesy, odstępy między wierszami i czcionka są dobrze dobrane, nie skarżę się. Nie znalazłam błędów w druku, żadnych literówek.

Z kolei przechodząc do samej autorki. Wiem, że pisarka ma ogromny potencjał, który zdążyła mi już pokazać. Potrafiła wycisnąć ze mnie to, co najbardziej skrywane w duszy wychodzi na jaw. Tutaj jednak muszę stwierdzić, że kompletnie się rozczarowałam. Oryginalna historia, owszem. Ale tragicznie jest nudna! Akcja o ile ją w ogóle gdzieś widać jest tak wolna, że wydaje się, że tej akcji w ogóle nie ma. Melancholijna, bez życia ta lektura. Straszne męczarnie przechodziłam czytając ją i szczerze mówiąc spodziewałam się czegoś znacznie lepszego - przecież to Jojo Moyes. Jednak nie wszystko złoto, co się świeci - czyż nie? Owszem, pióro pisarki jest przystępne, szybko się czyta, ale to ta powieść ciągnie się nieskończenie.

Rozdziały nawet nie za długie, ale nie za krótkie, takie średnie. Co mnie drażniło? Że ciągle ktoś inny opowiadał, co widzi. Technika patrzenia na świat oczami kilku bohaterów, co tutaj niezmiernie mnie irytowało. Jedna, dwie - było by w porządku, ale aż tyle?! Przynajmniej pięciu od kopa mogę policzyć. To było przesadzone. I zdecydowanie nie na mój gust czytelniczy. Przejechałam się, aż normalnie boli mnie głowa.

Kolejno przechodząc do bohaterów poznaliśmy chyba wszystkich aż za dokładnie. Jak widzicie każdy praktycznie miał coś do powiedzenia i przez to, co mówił, poznaliśmy jaki jest. Niby to powinien być plus, ale moim zdaniem to był bezsens. Historia mnie kompletnie nie zaciekawiła, pomimo iż jest oryginalna. Żaden z bohaterów nie wydał mi się sympatyczny. Byli tacy... nadęci, nieprzyjemni i niesympatyczni. Nie znosiłam ich tak naprawdę - dlatego tak bardzo męczyłam się podczas czytania i nie mogłam tej książki skończyć. Ale wreszcie mi się udało.

Z tyłu książki napisane są trzy zdania na temat tej książki. Pozwolę sobie je przytoczyć i skomentować, oczywiście nie podważam tego, że ktoś nie ma racji - podaję tylko swoje komentarze, odczucia od razu piszę! :
"Trudno się oderwać... powieść niezwykle wnikliwa. Zarówno dialogi, jak i opisy Moyes są pełne uroku." - Wnikliwą powieścią może po części jest. Dialogów jest tutaj tak mało, że te opisy górują nad wszystkim i nudzą czytelnika i niestety na mnie urok nie zadziałał. Nie czułam klimatu zatoki i trochę szkoda. Chciałabym go poczuć.

"Cudownie romantyczna i poruszająca" - niestety przez całą powieść czekałam na moment, który mnie poruszy i niestety prędzej bym korzenie zapuściła niż się czegokolwiek doczekała, co mnie wzruszy, poruszy, whatever. Romantyczna? Też jakoś nigdzie tej romantyczności nie widziałam, nie czułam jej.

"Powieść, której trudno się oprzeć. Historia widziana oczami czterech kobiet, przez pryzmat ich lęków, pragnień i nadziei." Raz, to napisałabym, że trzech, bo ta czwarta to jakoś nie bardzo mi do nich pasuje, to raz. Mnie nie było trudno się oprzeć, ja wręcz uciekałam od niej bo już nie chciałam tego czytać. Nie rozumiem zachwytów tych ludzi, niestety.

Reasumując - ja się kompletnie wynudziłam przy tej lekturze, kompletnie jej nie polecam, bo autorka ma o wiele lepsze powieści na swoim koncie, a na tą tylko straciłam czas, bo nic cennego z niej nie wyniosłam, a szkoda. Słabe dwa na sześć - gdybym stosowała skalę punktową. Dwa punkty za oryginalny pomysł, ale niewykorzystany w żadnym najmniejszym stopniu. Przepraszam Pani Moyes, ale ta książka na moje oko jest beznadziejna.
A Wy mieliście okazję przeczytać tę lekturę? Jakie są Wasze odczucia? A może macie ją w planach? Czekam na Wasze słowa, a tymczasem życzę miłego dnia!