I po cholerę mi to było?

No właśnie i po cholerę mi to było? Dokładnie takie jest moje zdanie na temat całej powieści debiutującej pisarki. Ugh. Chyba już będziecie wiedzieć, jak będzie wyglądała moja recenzja. Spróbuję wykrzesać coś z siebie, postaram się, lecz nic nie obiecuję. 

Ewa Rosolska - początkowo znana jako Marta Osa, zadebiutowała powieścią "I po cholerę mi to było!", której recenzje będziecie mieli możliwość przeczytać. Obecnie na jej koncie pod dwoma pseudonimami są cztery książki.

Marta Osa [Ewa Rosolska] - I po cholerę mi to było! 

Ola - kobieta dobijająca pięćdziesiątki, bardziej woli myśleć, że 48 jest atrakcyjniejsze niż połowa setki. Pracuje jako plastyczka w szkole, do momentu, gdy nie uderza księdza w twarz. I w sumie od tego wszystko się zaczyna. Idzie na urlop i planuje zmienić swoje życie, chociaż już to zrobiła, uderzając kogoś w "sukience". Wychodzi na to, że młodym nigdy nie przestaje się być. 

Moje główne pytanie, w sumie do Wydawcy: Naprawdę? Ta książka jest tak.. no dobrze, jeszcze chwilę, zaraz dam upust swoim emocjom. Jestem naprawdę zaskoczona, że zgodziliście się puścić taką książkę w obieg. Ale mniejsza. Co do samego wydania nie mam nic, naprawdę, w miarę dobrze się patrzyło i czytało. Okładka, owszem dopasowana, ten motyl chyba jako jedyny mi się w tym wszystkim spodobał oraz kolorystyka pierwszej strony. 

Autorka zaś.. tak mnie znudziła, że po kilkudziesięciu stronach, chciałam zrezygnować. Naprawdę. Może gdzieś ten potencjał był, ale książka jest tak bezsensowna, że aż ręce opadają. Niby jest jakiś cel, zarys fabuły, to, co było pomysłem na tą powieść, ale moim zdaniem było do niczego. Z jednym się zgodzę, że po cholerę była mi ta książka. I dlatego nie znoszę debiutujących pisarzy, bo nie wszyscy mają to, co przyciągnie czytelnika - pomysł. Ale nie byle jaki, tylko taki, który zaintryguje i porwie. Niestety, ja przy niej usypiałam. Mało dialogów, praktycznie nie było akcji. FATALNY DEBIUT przynajmniej na moje oko. 

Bohaterowie mimo iż byli wykreowani dość dobrze, kompletnie nie zostali przeze mnie polubieni. W najmniejszym stopniu. Nie lubię gdy nic się nie dzieje, a postacie ubolewają nad samymi sobą. Nie będę się więc o nich rozpisywać, bo nie ma większego sensu. Mnie się nie spodobali i nie mieli w sobie niczego, dzięki czemu miałabym ich polubić. 

"- Już myślałam, że wracam na łono Kościoła, bo się wyspowiadałam u księdza, a tymczasem nagadałam głupio Wojtkowi w dżinsach. Ale wiesz co? - spojrzała na niego i lekko odetchnęła. - I tak jest mi lżej - przyznała się."

Jak wspominałam, książka ciągnęła się jak seriale mające po tysiące odcinków albo i więcej. Mimo nie całych trzystu stron, przeczytanych w kilka godzin, przeżywałam katusze. Przykro mi to mówić, ale ten debiut był do niczego i nie wiem, czy jest sens po niego sięgać. Nic kompletnie nie przekazuje, żadnych wartości, nic kompletnie. Przykładów życiowych również nie daje. I co jest najgorsze, nie ma tutaj rozdziałów. Doprowadzało mnie to do chandry, no bo jak tak można, no nie wierzę. Źle się czyta, jak czytelnik chce sobie zrobić przerwę musi czekać do gwiazdki, żeby móc ją odłożyć, bo w połowie strony to tak kiepsko.

O czym jest książka? O poszukiwaniu lepszego życia, szukaniu zapomnienia, które nigdy nie nadchodzi, o miłości, która nie umarła, a tak bardzo pragniono ją zniszczyć. I jeden mały szczegół, który mi się spodobał, a mianowicie to, że.. było tam o ogrodach. Sama marzę mieć mały domek i malutki ogródek, własne kwiatuszki i takie różne. Chyba dzięki temu przetrwałam tą książkę. 

Reasumując nieszczególnie polecam, bo powieść ze sobą nic nie niesie. gdybym miała raz jeszcze się zastanowić i przeczytać ją, na pewno bym tego nie zrobiła. Starałam się mocno jej nie skrytykować, ale pomimo iż szybko się czyta, banalnie napisana nie tworzy barier. Jednakże w ogóle nie trafiła w moje gusta. Kompletnie. Jeżeli będziecie chcieli ją przeczytać, to na własną odpowiedzialność. Ja nie polecam. 

Książka bierze udział w wyzwaniu:

52 książki w 2016 roku: 42/52 

Czytam, ile mam wzrostu: 1,4 cm
ABC Czytania: I