Zakończenie serii Rywalki - Kiery Cass

Dzień dobry, 

dzisiaj krótko i na temat. Otóż jak wiecie lub nie, z reguły staram się kończyć serie, które zaczynam czytać. Tym razem miałam okazję sięgnąć po Koronę Kiery Cass, która jest zwieńczeniem serii Rywalki. Zaczęłam czytać tę serię jakiś czas temu, dlatego może tylko trzeci tom przypadł mi do gustu, a reszta to tak nie bardzo. Starość nie radość a i wymaganie nie te co kiedyś. Bez zbędnych przedłużeń - szykujcie się na recenzję, która będzie stosunkowo... dość krótka niż zazwyczaj. 

Kiera Cass -  dorastała w Nowej Karolinie, ukończyła historię na Radford Uniwersity. Mieszka z rodziną w Blacksburgu w stanie Wirginia. W wolnych chwilach czyta, tańczy i zajada się słodyczami.

Kiera Cass - Korona #5 

Dwadzieścia lat minęło od wydarzeń z "Jedynej". Córka Maxona - księżniczka Eadlyn nie sądzi, że uda jej się znaleźć prawdziwego partnera wśród konkursowych trzydziestu pięciu zalotników, nie mówiąc już o prawdziwej miłości . Ale czasami serce znajdzie sposób, aby nas zaskoczyć. Eadlyn musi dokonać wyboru, który okaże się trudniejszy niż ktokolwiek się mógł spodziewać.. 

Okładka utrzymana w podobnym stylu co poprzednie cztery tomy. Jednak niezbytnio przypadła mi do gustu. Kolor odpowiedni, ale jakoś... Nie bardzo po prostu. Najlepsza była okładka i treść trzeciego tomu i nic tego nie pobije, niestety. Oczywiście z tej serii. Prawdopodobnie dziewczyna w centrum okładki to księżniczka Eadlyn. Grzbiet również jest podobny do całej serii, więc na pewno fajnie się prezentuje na półkach. Kolorystycznie nie wygląda najgorzej, jak się zbierze pięć tomów i dwa dodatki. 

Posiada skrzydełka, które są dodatkową ochroną dla powieści. Na jednym z nich przeczytamy fragment książki, a na drugim kilka słów o autorce tejże serii. 

Stronice są kremowe, więc nie powinno być żadnych przeszkód tak jak wtedy, gdy są one białe. Duża czcionka i odstępy między wersami oraz marginesy pozwalają na szybsze czytanie. 

Gdzieniegdzie zdarzyły się literówki, które nie przeszkadzały aż tak bardzo, ale było je widać. 

"Nic tak nie uświadamia obecności drugiej osoby jak jej zniknięcie."

Sięgając po "Koronę" nie spodziewałam się fajerwerków. Wiedziałam, że autorka raczej na pewno mnie nie zaskoczy i nie sprawi, że zapałam miłością do tej serii. I moje myśli okazały się słuszne. Nie chodzi o to, że autorka pisze jakoś tragicznie - bo całkiem lekko i przyjemnie, ale nic poza tym. Nie wciąga, a raczej sprawia, że ostatni tom jest lekturą do odbębnienia całej serii i do zapomnienia. W moim przypadku tak właśnie jest. Nie czytałam jej na siłę, ale też nie z wielką radością. Spodziewałam się dość nudnej lektury, bez zwrotów akcji, bo tylko takowe dała mi część trzecia - totalne zaskoczenie, którego bym się nie spodziewała. Pióro autorki jest przyjemne, ale nie przekonuje mnie, bym w przyszłości miała sięgnąć po jej kolejne lektury. 

Bardziej powiedziałabym, że ta seria jest skierowana do zdecydowanie młodego pokolenia czytelników, a nie +20. Bo to już może nie być interesujące, a w moim przypadku tak właśnie było. Nie wiem, co autorka musiałaby napisać, żeby mnie totalnie zaskoczyć. 

Co do księżniczki Eadlyn - drażniła mnie nadal. Nie lubię tej postaci, bo wydaje się być nigdy nie umiejącą postawić na swoim, jest moim zdaniem ciągle niezdecydowana i rozpieszczona. Owszem, nieco się wykazała w tej części, ale nie zmieniło to mojego zdania już z Następczyni. Troche przykro, ale nic na to nie poradzę. 

Co do kandydatów, jest jeden, który zyskał moją sympatię oraz o którym wspominałam w recenzji czwartego tomu. Eric. A raczej Eikko. Mój faworyt i w tym tomie potwierdziłam swoje przypuszczenia, że jest postacią zasługującym na uwagę. Pomimo, że niewiele jest o nim, to ma znaczącą rolę. Ciesze się, że mogłam go bliżej poznać i tego spotkania akurat nie żałuję. 

Pozostałych lubiłam mniej lub bardziej, z wiadomych względów - przecież nie da się lubić wszystkich, prawda? 

Reasumując, Kiera Cass wykreowała zwykłych bohaterów, którzy nie wyróżniają się szczególnie. Są według mnie papierowym postaciami, bez wyrazu. Jedynie Eikko zasłużył sobie na dobre zdanie i będzie przeze mnie mile wspominany. 

"Ale prawda jest taka, że miłość jest równie przypadkowa, jak i zaplanowana, równie piękna, jak i katastrofalna."

Akcji w tej części kompletnie zabrakło. Fabuła jako tako trzymała się siebie, niemniej jednak uważam, że pomimo wydarzeń, które były nieco na siłę pisane i napędzane w czasie nie zrobiły na mnie żadnego wrażenia. Przeczytałam powieść dość szybko, tak samo szybko o niej zapomnę. Zero jakiegokolwiek zaskoczenia, które mogło by sprawić, że moja ocena ulegnie zmianie. 

Nie jest to dla mnie zaskoczeniem, bo nie spodziewałam się niczego fascynującego po tej lekturze. 

Reasumując uważam, że to po prostu niezbyt odpowiednia lektura dla starszego grona czytelników z wygórowanymi wymaganiami. Na pewno Was nie zaskoczy, nie zaintryguje... Jednak jak najbardziej polecam młodszym czytelnikom, bo trafi w Wasz gust na pewno. Chciałam poznać całą serię - został mi jeszcze jeden dodatek i będę miała z głowy całą serię Rywalki. I chyba dobrze, że mam to już prawie za sobą, a raczej najgorsze na pewno. 

Jedynym plusem był dla mnie Eikko, a to przecież za mało, zdecydowanie. 

"- To mlecz - powiedziałam.
(...)
- Wiem. Jedni zobaczą w tym chwast, inni piękny kwiat. Kwestia perspektywy."

A Wy znacie może cała serię? Co o niej sądzicie? Co sądzicie o księżniczce Eadlyn, kandydatach na księcia? Piszcie śmiało! I wybaczcie, ale nie umiałam napisać o niej inaczej. Dlatego napisałam na wstępie, że będzie krótko i na temat. :)