Zajrzyjmy do norweskiego kryminału...

Dzień dobry Moi Kochani! 

Jak wiecie, dość często zaglądam do mojej szkolnej biblioteki, jednak nie często cokolwiek z niej wynoszę. Nie było tam nic dla mnie ciekawego, pomimo iż jeden egzemplarz norweskiego autora mnie ciekawił. Nikt go nie wypożyczał, więc w ostatni dzień szkoły przed świąteczną przerwą zabrałam tę książkę ze sobą. Chociaż rozentuzjazmowana już wtedy wiedzą, że przyszło do szkoły 8 pełnych pudeł nowych książek... Za tyle pieniędzy, że się w głowie nie mieści. Przejdźmy do meritum. 

Jo Nesbø - Norweski pisarz kryminałów oraz muzyk poprockowy, z wykształcenia ekonomista. Autor jedenastu tomów z cyklu Harry Hole. 

Jo Nesbø - Upiory #9

Zabójstwo w Oslo. Jednak jest to nic nie znaczące zabójstwo, o którym kilka linijek w gazecie się napisze, nic więcej. Jeden młody narkoman próbuje ukraść drugiemu heroinę jednak zostaje zastrzelony. Główny bohater, Harry Hole jest przekonany, że domniemany sprawca jest niewinny. Na własną rękę powraca do Bangkoku i próbuje rozwiązać tę zagadkę zamykając jednocześnie pewne rozdziały ze swojej przeszłości. 

Zacznę może od okładki, która na pierwszy rzut oka, wydaje się dość intrygująca. Żyletka, a na niej napis po rosyjsku, angielsku... Co to może symbolizować? Biały proszek przedstawiony w centrum nie pozostawia wiele do życzenia i chyba jasną sprawą jest, że akcja będzie się kręcić wokół narkotyków. 

Gdzieś tam kolor czerwony, krew... Wszystko ma powiązanie w tym, co napisał Pan  Nesbø. 

Okładka ze skrzydełkami, co bardzo mnie cieszy. Na jednym z nich widzimy dziesięć tomów z tego cyklu włącznie z recenzowaną pozycją, a na drugim widzimy mapkę Oslo naszego głównego bohatera. Dzięki niej możemy sobie podpatrzyć, gdzie i jak poruszali się nasi bohaterowie. 

Co do samego wydania, nø jest źle. Czcionka, odstępy i marginesy są zachowane, jednak gdzieniegdzie wystąpiły delikatne błędy, np. postawiona dwukrotnie ta sama litera, która jest zbędna. A tak poza tym jest naprawdę w porządku. 

" - Wieszają człowieka głową w dół, obwiązują mu głowę torbą, robią w niej dziurę na wysokości szyi, żeby miał powietrze, a potem zaczynają mu polewać wodą stopy. Woda spływa po ciele do torby, która powoli się wypełnia. Ta metoda nazywa się Man on the Moon."

Przechodząc do samego autora, Jo Nesbø... Muszę przyznać, że się nie polubiliśmy. Jakoś nie potrafiłam wczytać się w to, co przedstawił. Wszystko mnie nudziło i nie mogłam znaleźć punktu zaczepienia, w którym coś by się zaczęło dziać. Coś, co by zaczęło mnie intrygować. Jestem z siebie dumna, że wymęczyłam tę książkę, ale przynajmniej wywalczyłam i doczytałam to ostatniej strony. Jednak już przy pisaniu recenzji niewiele z niej pamiętam. Jak dla mnie jest to lektura, która szybko wchodzi i wychodzi z głowy, niestety. A szkoda... 

Widać, że autor ma wprawę, że posługuje się stylem, który jest dopracowany pod każdym szczegółem. Jednak ten styl nie został przeze mnie przyjęty dość pozytywnie. Chciałam spróbować coś tego autora, bo ciągle widuję gdzieś na blogach recenzje jego powieści, ale jak przyszło co do czego... rozczarowałam się. Bardzo. Nie wiem, czy kiedykolwiek znów odważę się na to, by wypożyczyć coś z dorobku Nesbø. Ale na pewno nie nastąpi to w najbliższym czasie. 

"- Co to jest? - spytał Oleg, który wciąż miał zawiązane oczy.

- To - odpowiedziałem - jest nieprawdziwe życie."

Bohaterowie... Wydawali mi się niestety, ale bardzo sztuczni. Tacy bladzi, bez charakteru, wręcz papierowi. Może dlatego, że nie potrafiłam się wkręcić w całą historię, nic w tej lekturze nie przypadło mi do gustu. I wiem, że może się posypać w stosunku do mnie góra hejtów, że jak tak mogę, no ale nie chcę zmyślać, jak było wspaniale, bo było tragicznie... 

Jednak bardzo ciekawym zabiegiem, co wprawiło mnie w niemałe zaskoczenie, jest... sposób patrzenia. Mamy tutaj nie jednego narratora, a wręcz trzech. Naszego głównego bohatera, Harrego, ofiary i matka szczurzyca, która aby powrócić do głodnych dzieci musi przedostać się przez umierającego człowieka... 

Książka podzielona jest na pięć części  czterdzieści cztery rozdziały.

Hole, ofiara, zabójca i szczurzyca byli połączeni jedną prawdą, zaklętą w tym oto cytacie: 

"Życie szczura jest twarde i proste.

Trzeba robić to, co się musi."

Reasumując, jest to pozycja, która mnie rozczarowała. Liczyłam na coś więcej, liczyłam na to, że po kilku pierwszych stronach będę czytać pozycję jak zaczarowana. Że będę zaintrygowana akcją, że nie będę mogła doczekać się tego, co będzie dalej... Głęboko się myliłam. Jednak widać, że nie każdy autor, piszący kryminały potrafi mnie oczarować. Być może jeszcze kiedykolwiek dam szansę pisarzowi, ale na pewno jak już wspominałam, nie w najbliższym czasie. Wiem, że autor potrafi wodzić czytelnika za nos, podsuwać wskazówki, rozwiązania, lecz nie zawsze są one na tyle wystarczające, by domyślić się, co będzie dalej. Nie wątpię w rewelacyjny kunszt pisarski - jednak nie uderzył on w moje oczekiwania. Dlatego sami zdecydujcie, czy chcecie po nią sięgać, czy też nie. Jeżeli to będzie Wasze pierwsze podejście, wybierzcie coś innego. 

A może jest tu ktoś, kto czytał Upiory? Co myślicie o tej książce? Rozczarowała Was, czy zadowoliła?