Prawdodziejka? A kto to?

Witajcie! 

Gdy zobaczyłam okładkę tej książki - przepadłam. Wybaczcie mi, ale raczej i Wy ulegacie czasami niektórym pozycjom ze względu na ich szat graficzną. Nie uwierzę, że jest tutaj ktoś, kto nikt nigdy nie uległ żadnej okładce. ;P Nie zdarza mi się to bardzo często, ale jednak. Tym razem przepadłam i pomimo iż nie przepadam zbytnio za powieściami z gatunku fantasy to... Nie miałam wyjścia. Okładka mnie zaczarowała i nie mogłam inaczej postąpić. To była tylko kwestia czasu kiedy się zabiorę za lekturę. Ale czy zawsze dostajemy to, co chcemy od danej książki? Czy zawsze okładka gwarantuje fantastyczną podróż? 

Susan Dehnard - pochodzi z małego miasta w stanie Georgia. Posiada tytuł magistra w dziedzinie biologii morskiej. Zwiedziła sześć z siedmiu kontynentów. Aktualnie pełnoetatowa pisarka i instruktorka pisania.

Susan Dehnard - Prawdodziejka #1 

Dwie młode więziosiostry - Safiya i Iseult znów muszą uciekać. Są w niezłych tarapatach. Safi posiada dość fajną moc - umie rozpoznać każde kłamstwo, jednak mało kto o tym wie, bo inni mogliby ją ciągle wykorzystywać. Iseult natomiast sama nie wie, jakimi mocami włada. Obie będą musiały się rozdzielać, walczyć o swoje życie z władcami i ich najemnikami. Jednak czy coś będzie w stanie powstrzymać tych, którzy chcą złapać Prawdodziejkę? Czy dziewczyny sobie poradzą? 

Zacznę może od okładki, która jak wiecie - uwiodła mnie od pierwszego wejrzenia. Po prostu po jej zobaczeniu wiedziałam, że trafi w moje ręce i inaczej być nie mogło. Gdy pojawiła się okazja zrecenzowania jej popadłam w wielką radość. Widzimy w samym centrum dziewczynę z szalem, dość długim na głowie. W tle niebo, jakieś chmurki, wodę, statek, kamienie - na których stoi. Kolorystyka jest tutaj fantastyczna, ten odcień niebieskiego... No wspaniały! Książka posiada skrzydełka, co jest idealnym sposobem na dodatkową ochronę tejże książki przed uszkodzeniami mechanicznymi.Na jednym z nich poznamy krótką biografię autorki, a na drugim opinie czytelników, portali...

Warto wspomnieć, że znajduje się na początku mapka, która Wam pomoże podczas wędrówki z tą pozycją. Dość duża czcionka, odstępy i marginesy są zachowane, więc nie mam na co się skarżyć - bo literówek również nie znalazłam. 

"Nawałnica wokoło była niczym w porównaniu z burzą, która szalała w jego sercu."

Przechodząc powoli do samej autorki - jak wiecie to moje pierwsze spotkanie z nią, i kolejne z nowym autorem gatunku fantasy. Wiecie również, że ten gatunek niezbytnio jest mi po drodze, to znaczy - nie każda książka jest w stanie mi przypaść do gustu. Zawsze się krzywię i mam jakieś "ale". Czy tym razem tak było? Niestety, ale tak. Boję się, że powiesicie mnie, albo obrzucicie kamieniami... PRZEPRASZAM. Ale jakoś pióro autorki... Nie trafiło w moje gusta. Fabuła jest ciekawa, tutaj nie mogę się nie zgodzić. Jednak przez większość książki... nudziłam się. Nie czułam akcji, i co najważniejsze drażniły mnie zbyt długie opisy... Mimo, że książkę się wręcz połyka, to jednak nie do końca się tego spodziewałam. Myślałam, że mnie porwie już na samym początku. A ileż musiałam się naczekać... Brzmi znajomo? Podobnie było z Anetą Jadowską i pierwszym tomem serii o Nikicie. Uważam, że gdyby autorka nieco bardziej nadała akcji tempa, gdyby było więcej dialogów - to przynajmniej moim zdaniem wydaje mi się, że lepiej by mi się poznawało jej treść. Susan Dehnard posługuje się przystępnym językiem, dzięki czemu bardzo szybko czyta się powieść, ale moim zdaniem powinna jeszcze trochę popracować nad swoim warsztatem. 

Spodobała mi się natomiast kreacja bohaterów. Każdy z nich ma inaczej na imię, są to bardzo wyszukane imiona, niektóre oczywiście. Każdy jest jakby... innego gatunku. Wiatrodziej, Prawdodziej, Krwiodziej i tak dalej. To bardzo mnie zaintrygowało, bo jak dotąd nie spotkałam się z takim podzieleniem bohaterów. Każdy z nich ma inną moc (tak, sama w to nie wierzę, że podobają mi się takie fantastyczne sytuacje) i to było również dość ciekawe. 

Co do głównych bohaterek, Safi i Iseult - są to dwie dość fajne dziewuszki, które mają różne charaktery, a mimo to się lubią i my, jako czytelnicy jesteśmy w stanie je polubić niemal już od pierwszych stron. Podobało mi się również to, że mają takie jakby nici? Więzy, które między innymi określały ich stan, czyli czy na przykład były zdziwione, zakochane, smutne itp. To również jest dość interesujące zważywszy na to, że czegoś takiego jeszcze nie spotkałam. Więc już tutaj warto zauważyć, że wyróżnia pisarkę swego rodzaju oryginalność. Oczywiście nie ma tutaj samych żeńskich postaci, bo są i męskie. Merik, Kullen - ten drugi to jak prawie ze Zmierzchu, jak mu tam było... Edward! Nazwisko wymawia jak imię bohatera z tej powieści (no, ale mogę się mylić, nie jestem z angielskiego aż tak dobra :D). Najbardziej chyba przypadli mi do gustu Merik i Safi. Nie wiem czemu, nie pytajcie mnie o to. Jednak każdy z nich się wyróżnia, nie tylko władaną mocą, ale i charakterem, którym bardzo zapunktowała mi autorka. 

Reasumując za bohaterów należą się Susan wielkie gratulacje ponieważ nie są wykreowani na jedno kopyto i mają swój charakterek, dzięki czemu nie są płascy i papierowi, a i również z ich powodu połyka się w niewiarygodnie szybkim tempie tę pozycję. 

"W czasie tego tańca coś się między nimi wydarzyło – coś równie potężnego jak wiatr i muzyka, które szalały wokół nich. Było jak cisza przed burzą."

Akcja. Tu z kolei mogłabym dyskutować, a raczej napisać Wam litanię, gdzie już wcześniej temat zaczęłam. Otóż gdy DOBRNĘŁAM do setnej strony, myślałam, że autentycznie się skończę. Zrobiłam wielkie oczy w stronę koleżanki z klasy, jak ona mogło to czytać - przecież tu nic się nie dzieje i to jest takie nudne! Ale przyznała mi się, że dopiero później coś zaczyna się dziać. No to dobra, przedzierałam się z trudem jak przez chaszcze ze strony na stronę, aż gdzieś w końcu coś się stało. Coś kliknęło, że tak powiem i akcja się pojawiła. Może nie aż taka, za którą nie dałabym rady nadążyć, ale jednak. Nienawidzę nudzić się przy powieściach i już się bałam, że będę żałować czasu, poświęconego na Prawdodziejkę. Niemniej jednak opisy, do tej setnej strony i trochę niesamowicie mnie zanudzały i już samo to postawiło książkę w niezbyt dobrym świetle. Ale ja się nigdy nie poddaje i czytam książki do końca. A więc dałam jej szansę. Bo podobnie było z Dziewczyną z dzielnicy Cudów. A jak wiecie drugi tom spodobał mi się bardzo, czyli może i Wiatrodziej - czyli kontynuacja recenzowanej książki przypadnie mi bardziej do gustu? Na to liczę!

Zaskoczyło mnie również to, że w lekturze znalazłam wątek miłosny, który... zaskoczył mnie bardzo, ale się spodobał. Nie był on jakoś przesadnie zaakcentowany, tylko tak delikatnie wpleciony w akcję i patrząc na całokształt bardzo przypadł mi do gustu. Jest też  również kilka niedociągnięć. Otóż nie jestem jak wiecie zbyt rozgarnięta w terenach fantastyki, dlatego temat rozszczepieńców jest dla mnie zupełnie obcy i czuję dość spory niedosyt. Niby coś tam zostało z tego napisane, ale zdecydowanie za mało, przynajmniej jak dla mnie. Bo mi trzeba takie rzeczy łopatologicznie tłumaczyć :D. Liczę na to, że w kolejnej części chociaż trochę bardziej zostanie mi to wytłumaczone, bo dla mnie to jest jeden wielki znak zapytania. 

"Jeśli uciekniesz, domno – mruknął głosem tak niskim, że zawibrował jej w piersi – to dopadnę cię na końcu świata."

Reasumując jestem zdania, że pomimo kilku niedociągnięć, książka okazała się być dobra. Może niekoniecznie jest z wyższej półki, ale kilka innych powieści tego gatunku, które są o wiele gorsze od tej. Strzeżcie się urokowi okładki, bo może Was zwieść, tak jak uwiodła mnie. Spowodowała automatyczną miłość i jak widzicie efekt jest średni. Niemniej jednak cieszę się, że tak piękny grzbiet zasila moją biblioteczkę, bo Wydawnictwo SQN projektuje WSPANIAŁE OKŁADKI. I raczej nie możecie temu zaprzeczyć. ;) 

Niemniej jednak polecam ją wszystkim zainteresowanym, ale najpierw poczytajcie jeszcze kilka innych recenzji i dopiero decydujcie się na zakup. Wiem, że nie tylko mnie nie do końca zadowoliła, ale licze na to, że drugi tom odda mi to, co straciłam i czego nie dostałam podczas tej lektury. 

Wiem również, że wiele z Was zmierzyło się już z tą lekturą. Co sądzicie na jej temat? Przypadła Wam do gustu, czy tak średnio? A może w ogóle? Czekam jak zwykle na Wasze zdanie w komentarzach, na które oczywiście odpowiem w wolnej chwili. Buziaki! :* 

Za książkę dziękuję