Idealna praca to niekoniecznie lekka praca.

 

Witajcie!

Dzisiaj chciałabym napisać Wam kilka słów na temat pracy, w jakiej się znalazłam i w której chciałabym jeszcze długo popracować. Może nie jest ona związana z książkami, czyli tym, co kocham, ani spełnieniem moich marzeń - posiadanie restauracji/kawiarni czy cukierni ewentualnie salonu kosmetycznego z usługami manicure, pedicure, fryzjera czy wizażystki. Oczywiście to jest w moich i bliskiej koleżanki planach, jak założymy własny gabinet - na pewno poinformujemy. :D Ale jest to praca z ludźmi. Jest to CIĘŻKA, fizyczna praca. Psychiczna również. Potrzeba wiele cierpliwości, rozsądku, zdrowego zmysłu, czasami sprytu i niestety trzeba być tutaj BARDZO odpowiedzialnym. 

Po napisaniu matury, nie mogłam znaleźć sensownej pracy, która by mnie zadowoliła warunkami. W końcu natrafiłam na ogłoszenie pracy w Centrum Seniora jako opiekun osób starszych. Jako, że mam babcię niepełnosprawną, której pomagam, czy też uczestniczenie dwa lata w gimnazjum w wolontariacie, w jednym z Krakowskich Domów Pomocy Społecznej miałam jakieś tam doświadczenie. Wysłałam CV i umówiłam się na rozmowę. Później poszłam na dyżur na kilka godzin na rano oraz na kilka godzin innego dnia na popołudniu. I wtedy poczułam, że to jest to. Jednak nie spodziewałam się tego, co tak naprawdę mnie czeka, przez 12 czy tam 13 godzin pracy. 

Byłam w szoku. 

Po raz pierwszy doświadczyłam uczucia, że ktoś, nawet więcej niż jedna osoba jest pod moją opieką. Że muszę mieć oczy dookoła głowy. Muszę zwracać uwagę na każdego pensjonariusza w każdej minucie moich godzin pracy. Żeby im nie spadł włos z głowy - no chyba, że wypadają im podczas czesania... :) 

Tak naprawdę czując, że zajmuję się kimś, że odpowiadam za grupę starszych osób, coś mnie tknęło. Nieco zmieniło. Zaczęłam myśleć jeszcze poważniej. Uczyłam się ludzi z mojego rejonu. Musiałam pamiętać, co kto może, a kto nie. Musiałam uczyć się przewidywać wiele sytuacji. Moje życie zmieniło się trochę, bo nabrałam od groma cierpliwości. Musiałam niejednokrotnie wykazać spryt, by coś zrobić. Musiałam się uodpornić na widoki, które nie zawsze były miłe. Musiałam być przygotowana na odejścia osób, które mimo, iż nie poznałam ich zbytnio, były mi w jakiś sposób bliskie. 

Myślę, że ta praca może nie trochę, a bardzo mnie zmieniła. Zmieniła moje podejście do życia, nieco utemperowała mój charakter. Umocniła kilka zachowań. Zdecydowanie podczas dyżuru nie jestem w stanie myśleć o kimś innym, niż o pensjonariuszach. Jest to praca wymagająca wiele, ale i dająca naprawdę dużo. Jeżeli ma się odpowiednie podejście, jest się wytrwałym i lubi to, co robi - to praca jest dla człowieka odpowiednia. 

Zdradzę Wam, że po trzech pierwszych spotkaniach, pół-dyżurach doszłam do wniosku, że to praca dla mnie. W końcu poczułam się dobrze w środowisku pracy. Poczułam, że to moje miejsce. 

Co jest dla mnie najgorsze w tym momencie? Że jeszcze nie mam auta i nie mogę wstawać później i dojeżdżać sama do pracy. W tym momencie muszę wstawać o 4:40 by na 6 rano dojechać do pracy. To jest najgorsze dla mnie. Smutne również jest też to, że ktoś się przywiązuje do pensjonariusza, a ten wraca do domu, bo był tylko na jakiś czas. I ja mam kilka takich osób, które lubię bardzo, pomimo ich narzekania - bo przecież każdy ma swoje "ale". 

Muszę też przyznać, że pozostałe opiekunki, z którymi jestem na zmianach, są świetne. Mają humor, nie są nadąsane no chyba, że to nie ich dzień. Ale atmosfera jest rewelacyjna i dzięki temu czuję się w Centrum Seniora dobrze, niemal jak w domu. Jednak gdy przesiadujesz te całe dnie w pracy, przywiązujesz się i do koleżanek z pracy. Tak bardzo się cieszę, że wysłałam to swoje CV i trafiłam właśnie tam. Czasami nasze nerwy są w strzępach, trzymane już ledwo, ledwo, to i tak dzień dostarcza nam wiele uśmiechu. Przynajmniej ja tak uważam. Wiele z siebie daję, ale i dostaję w zamian. Uśmiechy pensjonariuszy - osób, które czasami nie są w stanie się sobą zająć, gdy ci dziękują to jest coś, czego nie można dostać ot tak. To poniekąd satysfakcja, dodatkowa nagroda w pracy, za dobrze wykonaną pracę. 

Wiem, że nie każdy mógłby pracować w takim ośrodku. Że to nie dla niego. Że nie wyobraża sobie robić tego, co ja. Ale wiecie co? Ja też tak przypuszczałam. Że to nie dla mnie, bo jest momentami ciężko, czasami samemu nie da się nic zrobić, potrzebna jest pomoc drugiej opiekunki. Każda praca wymaga czegoś innego. Będę zadowolona móc pracować tam dalej, w tak fajnym składzie opiekunek, bo to dużo daje, gdy w czasie krótkiej przerwy możesz się do kogoś odezwać, pośmiać, nawet nie tylko z opiekunkami, ale i Paniami sprzątającymi czy pielęgniarkami. Czasami jest cały dzień, gdy się śmiejemy i chociażby któryś z pensjonariuszy bardzo dokuczał nie jest w stanie zdjąć tego uśmiechu z twarzy. 

Po co ten post? Bo poczułam chęć podzielenia się z Wami skrawkiem mojej codzienności, czymś, co nie jest książką. Coś, co również pożera mój czas w dużej ilości. Coś, co dostarcza mi wielu mocji, zabiera energię, ale mimo to wychodzę przeważnie zmęczona, ale z uśmiechem na ustach. Jak widać życie w książkach to nie wszystko, co dostarcza nam wielu emocji. Praca również taka może być. Życzę Wam wszystkim, byście znaleźli pracę, w której będziecie czuć się dobrze, będziecie akceptowani i traktowani tak jak wszyscy inni pracownicy. Znajdźcie swoje powołanie! - odezwał się technik hotelarz pracujący jako opiekun osób starszych, uczący się na kierunku technik usług kosmetycznych... :D

Prawda jest taka, że nie miałam o czym Was nudzić, to ponudziłam o pracy. :D (żartuje) 

Ale teraz chwila refleksji, Moi Kochani. Czy Wy czujecie się dobrze w swojej pracy? Czy nie czujecie się przygnieceni obowiązkami, jakie na Was spoczywają? Czy macie dość? Zastanówcie się i zmieńcie pracę, jeżeli Wam nie odpowiada. Jest tyle ofert pracy, wystarczy kupić gazetę, czy włączyć Internet. Na pewno znajdziecie taką pracę, o której marzyliście, tylko będziecie musieli o nią powalczyć - bo oczywiście nic nie dostaje się ot tak. :) Podzielcie się ze mną swoimi wrażeniami na temat pracy, czy nawet mojego spontanicznego posta w komentarzu, czekam. :)

Na koniec bardzo refleksyjny cytat bł.św. Jana Pawła II.