Młodzi ludzie bez perspektyw na przyszłość

Witajcie,

będąc odciętą od Internetu (z przyczyn ode mnie niezależnych) postanowiłam, że poszukam inspiracji do kolejnych postów z moich autorskich cyklów. Z jednej strony trochę ubolewam, że tak porozwodzić się na jeden temat mogę tylko raz w miesiącu, ale taka też jest specyfika tej serii postów. Śmiejąc się do mamy powiedziałam do niej, że idę szukać natchnienia na zewnątrz. To nic, że o godzinie dziesiątej rano był skwar jak w południe. Mój wzrok powędrował na pustą działkę mojego kolegi i jego rodzeństwa oraz na dom sąsiadów. Pomysł na post – przyszedł sam. 

Niejednokrotnie przysłuchując się rozmowom czy to u fryzjera, czy na przystanku autobusowym słyszę trzy słowa. Ciągle te same. „KIEDYŚ BYŁO INACZEJ”. Oczywiście, że kiedyś było inaczej. Ludzie nie mieli aż takich możliwości związanych z Internetem, siecią. Żyli skromnie, pracowali na polu. Domy budowali stopniowo, pracę jak mieli to wykonywali ją rzetelnie. Chcieli mieć swoje i na swoim żyć, musieli zapracować oraz oczywiście sami wszystko zrobić. Sama pamiętam, że będąc małą dziewczynką wraz z rodzicami wstąpiłam na kawę do brata mojej mamy, który właśnie był w trakcie budowanie swojego domu. Schodzili się ludzie ze wsi, by pomóc, oczywiście nie całkowicie za darmo, ale nie było czegoś takiego, że sąsiad nie pomoże – bo nie chce, czy się z nim nie lubi. Solidaryzowali się, bo nie znali dnia ani godziny, w której to oni – potrzebowaliby pomocy innych. 

Moją uwagę na ten temat zwróciła również relacja mojego chłopaka. Człowiek wybiera się na ścięcie włosów i potrafi usłyszeć mnóstwo plotek, wyolbrzymionych informacji… Ale do rzeczy. Jedna z Pań powiedziała, że młodzi to w ogóle nie szanują życia. Jeżdżą samochodami jak szaleni, rozbijają się, nie chodzą do pracy. Siedzą na ogonku rodziców i są najgorszym złem. Z kolei druga z Kobiet powiedziała, że jakież to my, młodzi ludzie mamy mieć perspektywy. Co rusz gdzie się nie zapytasz o pracę, powiedzą ci minimalną stawkę, chociaż i o nią czasem trzeba się starać, bo zazwyczaj dają mniej i wymagają jeszcze o nadgodziny. Niestety nasz kraj jest tak zaprogramowany, by tylko i wyłącznie robić zysk na młodych ludziach. 

Dlatego też jesteśmy pozbawieni szerszych perspektyw na życie. Nie każdy ma bogatą rodzinę, nie każdy ma znajomości, gdzie mógłby pracować i zarabiać więcej niż minimalna krajowa. Ciężko jest nam młodym uzyskać kredyt na zorganizowanie wesela, ślubu, a co dopiero na wybudowanie własnego domu. Ludzie kombinują jak mogą, ale taka prawda, że ledwie wiążą koniec z końcem. Dokładają rodzicom do rachunków, żywności. Dojazdy do pracy również nie są darmowe – za nie trzeba płacić. A gdy wynajmiesz mieszkanie? ¾ Twojej wypłaty trafi do właściciela mieszkania oraz za wszystkie inne opłaty. A Ty musisz się utrzymać przy życiu przez miesiąc, a czasem i dłużej jeżeli szef nie wypłaca w terminie. 

Tak, ten post to poniekąd ból dupy za przeproszeniem, coś w stylu buntu młodych ludzi, którzy chcieliby inaczej ułożyć swoje życie. Ale nie mają możliwości. Chcesz zatrudnić się w firmie, jakimś zakładzie pracy? Jesteś świeżo po szkole? Traktują cię głównie jako osobę robiącą wszystko i nic, za parę groszy, gdzie dostanie się lichą umowę zlecenie (o ile w ogóle). Jeżeli szukasz czegoś naprawdę dobrego, musisz mieć doświadczenie. Ale skąd wziąć u młodych ludzi doświadczenie x lat? Coś tu jest nie tak, Drodzy pracodawcy… 

A co Wy sądzicie na ten temat? Czy podzielacie moje zdanie? Chciałabym poznać Wasze zdanie na ten temat. Jak u Was spogląda się na młodych ludzi. Czy przez pryzmat leniwych osłów, którzy jakby chcieli to by mieli, czy jak na osoby, które się starają, ale nie mają możliwości? Ciekawi mnie ogromnie ta kwestia. Piszcie śmiało, życzę Wam dobrego dnia Moi Kochani.