Tango.

Dzień dobry! 

Tyle melodii codziennie nas otacza. Piosenki z dawnych lat, śpiewane gdzieś na szkolnym chórze, zabawach, dancingach... Utkwiły Wam w głowie na pewno. I ja mam takie, które kojarzą mi się z danym etapem mojego życia, osobami... Z tymi, których pamiętać nie chcę, albo odwrotnie. Do muzyki nie tańczy się tylko dla zabawy. Ale i z pasji. Tango to taniec towarzyski. Pochodzi z Buenos Aires i Montevideo. Ale czy tango to tylko taniec i muzyka? Nie. To również tytuł mojej ostatniej lektury w czasie edukacji. Na pewno zostanie przeze mnie zapamiętana, ale dlaczego? O tym już za moment. 

Sławomir Mrożek - urodził się 29 czerwca 1930 roku, a zmarł w Nicei 15 sierpnia w 2013 roku. Dramatopisarz, prozaik, satyryk, rysownik. Zaliczony do grona nurtu teatru absurdu. 

Sławomir Mrożek - Tango 

Akcja dramatu rozgrywa się w domu Stomila. Książka ta opisuje konflikty pokoleń, konflikt konformizmu, formalizmem. Jeden z bohaterów szuka odpowiedzi na pytanie o znaczenie i miejsce intelektualisty w zastanym środowisku. 

Ta recenzja od razu napiszę, będzie się różniła od pozostałych. Nie mogę zrecenzować jej tak samo, jak pozostałe powieści. Bo i ta pozycja jest dosyć... szczególna. Pamiętacie Ferdydurke? Kojarzycie treść? Nie myślałam, że zdziwi mnie coś bardziej od procesu upupiania. Ale jednak. Kolejny polak zrobił na mnie piorunujące wrażenie. Nie chcę zdradzać Wam tego, co spowodowało niemały szok, bo to nie miałoby sensu. 

Sam Sławomir Mrożek uznawany jest jako jeden z autorów nurtów teatru absurdu. I to już powinno Was ostrzec. To, co znajdziecie w lekturze zszokuje Was, ale i... Spowoduje uśmiech, bądź też śmiech. Przez komiczne i wręcz absurdalne sytuacje, czytelnik chwilami nie wie, jak ma zareagować. 

Ja już na samym początku zrobiłam "duże oczy", zaraz po przeczytaniu listy osób występujących w tym dramacie. #nonieźle. Nie tego się spodziewałam, ale stwierdziłam, że gorzej być nie może. Bach, jednak może być. 

"-Nic nie jest poważne samo w sobie, nie jest w ogóle żadne. Wszystko jest nijakie. Jeżeli sami nie nadamy rzeczom jakiegoś charakteru, utoniemy w tej nijakości. Musimy stworzyć jakieś znaczenia, jeżeli ich nie ma w naturze."

Moje wrażenia? "CO?!", "SERIO?"... Nie mogłam centralnie uwierzyć w to, co czytałam i kurde aż cisną mi się na usta słowa, które chciałabym napisać Wam tutaj, a nie mogę, bo zaspoileruję. Zwątpiłam, naprawdę. Nie wiedziałam, że może być coś gorszego od Ferdydurke, ale powiem Wam, że w mgnieniu oka czyta się książkę, co nie sprawia, że męczymy się w trakcie. Śmiało więc określam ją jako lekką, przyjemną, komiczną i ABSURDALNĄ. Ale dzięki temu zapada w pamięć i wydaje mi się, że będzie dla mnie jedną z najbardziej zapamiętanych lektur zza czasów szkolnych. Oczywiście za poradą koleżanki odsłuchałam co Mietczyński ma do powodzenia w tej kwestii i wyłapałam mały błąd. Warto zwrócić na niego uwagę, bo późniejsze losy mogłyby być jeszcze bardziej nie logiczne. Mój komentarz znajdziecie na pewno pod filmikiem (Magia słowa). Kto ciekawy, niech zajrzy. Ogólnie zabawnie opowiedziana, ale wiem z przykładu kolegów - zapamiętują niebywale szybko wszystko i momentami cytują tegoż Pana, także brawo Ty. (Mietczński rzecz jasna) 

Nie będę więcej nic już pisać, bo o tym na pewno będziecie rozmawiać na lekcjach, ale jeżeli będą Was interesować jakieś sprawy z nią związane, postaram się pomóc, o ile skierujecie w moją stronę pytanie. :)

I teraz jestem ciekawa, kto przeczytał tak krótką lekturę? Jak wrażenia? Komu się podobała? A komu nie? O bohaterach celowo nie opowiadałam, by nie zdradzić fabuły, bo to jedno wielki poplątanie. Czekam na Wasze komentarze! :) Miłego dnia. ;)