Agnieszka Jucewicz - Czasem czuje mocniej

 Witajcie, 

dzisiaj przychodzę do Was z krótką recenzją, a może i bardziej opinią książki z gatunku psychologii. Nie jest ona łatwa, bowiem zawiera treści bardzo bolesne, ale prawdziwe i też... kłopotliwe. Nie dla wszystkich oczywiście, ale co po niektórzy chcieli wyjść ze strefy komfortu, by opowiedzieć o swoich bolączkach i chorobach, by pomóc innym otworzyć oczy... 

Agnieszka Jucewicz - Dziennikarka "Wysokich Obcasów" i "Wysokich Obcasów Extra", autorka bestsellerów: "Żyj wystarczająco dobrze, Kochaj wystarczająco dobrze (razem z Grzegorzem Sroczyńskim) oraz Wybieraj wystarczająco dobrze - rozmów z najlepszymi polskimi i zagranicznymi psychologami, psychoterapeutami i seksuologami. Prywatnie mama Tosi i Franka, żona Tomka.

Agnieszka Jucewicz - Czasem czuję mocniej 

12 ROZMÓW O KRYZYSIE PSYCHICZNYM, KTÓRE DAJĄ WIEDZĘ I NIOSĄ NADZIEJĘ
CO CZWARTA OSOBA W POLSCE DOŚWIADCZYŁA, DOŚWIADCZA BĄDŹ DOŚWIADCZY
KRYZYSU PSYCHICZNEGO

Prawdopodobnie znasz taką osobę, choć być może o tym nie wiesz.
Albo jesteś jedną z nich.

W szczerych, intymnych rozmowach z Agnieszką Jucewicz bohaterki i bohaterowie tej książki – wśród nich m.in. medalista olimpijski Marek Plawgo, dziennikarka Małgorzata Serafin, artysta i aktywista Paweł Żukowski oraz znana dietetyczka Katarzyna Błażejewska-Stuhr – opowiadają o swoim doświadczeniu kryzysu psychicznego. Otwarcie mówią o tym, jak diagnoza zmieniła ich życie. Jak – czasem wbrew wszystkiemu – żyją, pracują i budują relacje. I z jakimi wyzwaniami i wyobrażeniami o swoich chorobach muszą się mierzyć.

TO KSIĄŻKA, DZIĘKI KTÓREJ KAŻDY, KTO BORYKA SIĘ Z PROBLEMAMI PSYCHICZNYMI, POCZUJE, ŻE NIE JEST SAM

Ten, kto choruje, ale boi się stygmatyzacji, odkryje w sobie odwagę potrzebną do podjęcia leczenia. Bliscy osób w kryzysie psychicznym dowiedzą się, jak wspierać zmagających się z depresją, uzależnieniami, napadami lęku panicznego, stresem pourazowym, schizofrenią, zaburzeniami odżywiania lub chorobą afektywną dwubiegunową. A ten, komu temat zdrowia psychicznego był dotąd obcy, będzie mógł skonfrontować się z własnymi lękami i uprzedzeniami.

Okładka utrzymana jest w jasnych kolorach, widzimy zarysowane linią sylwetki ludzi. Jest matowa w dotyku, z wytłuszczeniami. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Ma kremowe strony, brak literówek, czcionka wystarczająca dla oka. Marginesy i odstępy między wersami zostały zachowane. Już na samym początku mamy spis treści, gdzie wiemy, czego spodziewać się po danym rozdziale oraz kto jest głównym bohaterem tego działu. Na samym końcu zaś znajduje się lista miejsc/placówek, gdzie można uzyskać pomoc, to się ceni, że autorka wypisała również telefony kontaktowe. Na pewno tym zabiegiem pomogła niejednemu swojemu czytelnikowi. 

Już miałam do czynienia z piórem autorki, ale nieco w innym wymiarze. Tutaj książka jest jak większy wywiad, a raczej dwanaście większych wywiadów, które przedstawiają nam fragmenty z życia ludzi, którzy cierpią na równe jednostki chorobowe. Raz jest to anoreksja, raz zaburzenia osobowości, schizofrenia, PTSD, czy sam kryzys psychiczny.
Uważam, że to wciąż tematy tabu, o których inni boją się rozmawiać, a są to choroby naszej cywilizacji! I to bardzo ciężkie choroby, gdzie bez profesjonalnej opieki i pomocy ciężko jest wyjść na prostą. 

To, z czym mierzy się tych dwanaście osób podanych w książce nie jest łatwe, jednak każdy z nas powinien zdawać sobie sprawę z tych chorób i umieć też zachować się przy takiej osobie, pomóc jej, a nie przejść obojętnie... Dzięki tej książce możemy chociaż po trochę zrozumieć przebieg takiej a nie innej choroby. Ja akurat miałam do czynienia z osobami chorymi na kilka z tych przypadłości, więc nie wzbudziło to we mnie aż takiego szoku. Ale podkreślam, nie była to łatwa pozycja. 

Nie jestem w stanie też Wam zbyt wiele o niej napisać, bo musiałabym zaspoilerować jedną z rozmów, a o to mi nie chodzi. Chcę, byście sami sięgnęli po ten egzemplarz. Z małej ankiety na Instagramie wiem, że niewielu z Was zna ten tytuł, więc mam nadzieję, że po mojej recenzji sięgniecie i zaznajomicie się z treścią. Nie musicie czytać jej od razu na raz, zresztą to i tak będzie trudne, ze względu na ciężar emocjonalny, jaki ze sobą niosą. Ale sięgnijcie, bo warto.

Po prostu. POLECAM.