Krwawe wołanie o pomoc...?

Witajcie! 

Dziś jeszcze odwiedzę KTK! Jeszcze dziś, ostatnie trzy spotkania. Tyle emocji! Ale do rzeczy. Gdy ostatnio zamawiałam egzemplarze recenzenckie, miałam ochotę na dobry kryminał czy thriller. Jednak, że mogłam wybrać tylko jedną powieść, padło na całkiem inny gatunek. Jednak teraz... nie mogłam przejść obojętnie. Ona do mnie krzyczała! Wybierz mnie, mnie! No to ją wybrałam, a co mi z tego przyszło?...

Karin Slaughter - autorka międzynarodowych bestsellerów, serii z Willem Trentem, Grand Country i wiele innych. Ma też powieści, które są odrębnymi, nie należącymi do żadnych serii. Jej thrillery przetłumaczono na 36 języków, a na świecie sprzedano ponad 35 milionów egzemplarzy. 

Karin Slaughter - Ofiara. Will Trent #8

A do kogo należała broń? Do Angie - w tym momencie Will był przekonany, że to będzie jedna z najgorszych spraw, z którą będzie musiał sobie poradzić. Kto zabił Dale'a Hardinga? Byłego policjanta, schorowanego już dość agresywnego pijaka? No i tutaj lista nie ma końca. Denata znaleziono w pustym budynku, w którym miał otworzyć swa działalność znany koszykarz, Marcus Ripp. Chcąc czy też nie, wiele dróg prowadzi do przeszłości Willa, której nie chciał nigdy nikomu ujawniać. Bo bolała. I nie powinna ujrzeć światła dziennego. Jednak czy policjant poradzi sobie z tą sprawą? Czy zagadka rozwiąże się szybko? A może w ogóle? Co ta sprawa będzie miała wspólnego z Willem? 

Przejdźmy może w pierwszej kolejności do okładki, jak zwykle zresztą. Biel, ciemna czerwień, czerń i szarość - idealnie się ze sobą łączą. Idealnie komponują się, jednak jest jeden mankament, który może budzić nasze zaciekawienie, lub zniesmaczenie. Otóż, to te ciernie. Jedni mogą kojarzyć je z męczeńską drogą Pana Jezusa, inni może z innych thrillerów, czy kryminałów, a może i horrorów. Mimo wszystko mi się okładka podoba, ma swój charakter i była jednym z czynników, który zadecydował przy wyborze akurat tej pozycji. 

Z kolei nieco się przestraszyłam objętości tej powieści. Bywało, że czytałam i grubsze powieści, ale obawiałam się, że przez natłok szkolnych obowiązków, jednak nie znajdę dla niej czasu. Bzdura! Miałam, skończyłam ją w weekend i jestem w pełni zadowolona. Okładka niestety nie ma skrzydełek, ale i tak się ciesze, że mam tę pozycję w swoich zbiorach. 

Wydawnictwo również się spisało - ponieważ nie znalazłam najmniejszych błędów, a wszystkie odstępy, marginesy mają swoje miejsca. Nie utrudniają nam czytania. 

"-Jak myślisz, dlaczego chciała się zabić? 

- Może z powodu samotności? - Will położył rękę na oparciu pustego krzesła. - Trudne znieść bezdomność. Nie wiesz, komu ufać. Nigdy nie śpisz spokojnie. Nie masz z kim pogadać."

Pani Karin Slaughter... OCZAROWAŁA MNIE! Tak, zaczarowała mnie swoim stylem. Byłam tak zainteresowana lekturą, że nie zauważałam czasu, który mijał mi przy lekturze. Jestem bardzo zadowolona, że sięgnęłam akurat po nią. Cieszę się, że do mnie krzyczała. Żałuję jedynie, że raczej na pewno nie poznam wszystkich wcześniejszych tomów - z powodu braku czasu. Ale. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Styl pisarki widać, że jest dopracowany i wie, jak ugodzić czytelnika, by siadł w fotelu i z niego nie wstał zbyt szybko. Potrafi naprawdę przyszpilić i cóż, ja się dałam. Może na samym początku byłam troszkę znudzona, bo nie znałam ani stylu, a te rozdziały coś przydługawe mi się wydawały. Pisarka skrupulatnie posługuje się słowem pisanym na tyle, że my, jakby mając klapki na oczach idziemy za nią. Słuchamy jej. I... zostajemy wyprowadzenie w kozi róg. Z początku byłam zła na siebie, bo nie potrafiłam przewidzieć tego, co się wydarzy. Dopiero pod koniec coś mi tam zaświtało. Dlatego majstersztyk pod względem prowadzenia akcji, tych kryminalnych zagadek. 

Bohaterowie, których miałam okazję poznać... Są oczywiście tacy, którzy byli mi obojętni. Tacy, których polubiłam lub byli czarnymi charakterami i miałam ich powyżej dziurek w nosie, ale musiałam doczytać do końca rozdział, w którym się pojawiali. Może nie będę się rozpisywać się o tych, którzy byli mi obojętni, a o tych, którzy coś tam we mnie poruszyli. A więc od razu poczułam więź w stosunku do Angie. Ucieszyłam się, że jest taka postać, do której zwraca się podobnie jak do mnie. Nie wszyscy tak do mnie mówią, ale są takie osobniki. Jednak gdy dowiedziałam się, jaka jest naprawdę, chciałam ją znienawidzić. Chwilami tak było. Ale z drugiej strony cały czas ją usprawiedliwiałam. Oczywiście nie te sprawy, za które byłam na nią wściekła. Mogę powiedzieć, że po części ją rozumiałam i było mi jej żal. Ale to i tak niczego by nie zmieniło. 

Z kolei Will... Jego tez rozumiałam. I jego również polubiłam. Jednak coś mi w nim nie grało. I dobrze myślałam. Był takim kapciem żony, że aż mną trzęsło w niektórych momentach. Normalnie lazł za nią jak ciele w malowane wrota, naprawdę. Ileż się na niego wściekałam! Jednak... podziwiam go za jego pracę. Tak samo Sarę, Amandę i Faith. Ja ich polubiłam i chciałabym jeszcze kiedyś coś o nich przeczytać. 

Reasumując postacie są jak najbardziej rzeczywiste, wykreowane tak, że lepiej by się nie dało. Zdecydowanie powinniście ich polubić tak jak ja. :)

"-Jeśli kogoś kochasz, nie chcesz go skrzywdzić. Nie torturujesz. Nie każesz żyć w ciągłym strachu. Miłość tak nie działa. Normalni ludzie tak nie działają."

Akcja w tej książce jest. Tempo, utrzymywane przez cały czas. Może i są pewnego rodzaju krótkie postoje, ale to tylko doprowadza czytelnika do jeszcze większej ciekawości. Są również przeskoki w czasie, wynikające z samego napisania tej powieści. Akcja zaczyna się w poniedziałek, chociaż tydzień wcześniej ma swoja osobną część w tej powieści i wcale nie jest na początku. A to oznacza, że oddziela nam to, co zrobili dotąd policjanci, od tego co będzie dalej. Strasznie irytujący zabieg, prawda? Ja też tak uważam, ale to tylko dało mi mocnego kopniaka w tyłek, by czytać dalej. I zainteresowanie rosło... 

I znów powracamy do teraźniejszości - czyli dziś. A kolejno dziesięć dni później - sobota. Myślę, że jest to naprawdę ciekawy zabieg, który nie jest chyba stosowany zbyt często, a dość intryguje. Mam nadzieję, że to nie będzie dla Was przeszkodą. Oczywiście są rozdziały, przeważnie dłuższe, niż krótsze. Jest Prolog, Epilog - niczego nie brakuje. Jest to fantastyczny thriller gdzie już po raz kolejny w tej recenzji - POLECAM. 

Historia ta jest dość specyficzna. Sporo zagmatwania, wiele tajemnic, jednak są one warte, tej ponad pięciuset stronicowej lektury, uwierzcie mi. Samo tempo, bohaterowie i plan na książkę jest sam w sobie świetny i widać, że pisarka ma fach w ręku i wystarczy jej życzyć kolejnych tak świetnych pomysłów na kolejne książki. Ja jestem przekonana, że to nie jest ostatnia, jaka wyszła spod pióra Pani Karin, która została przeze mnie przeczytana. 

Historia śledztwa, która łączy się z przeszłością, która również ma w sobie pewien wątek do rozmyślań, do zajęcia naszego czasu np. gdy jedziemy komunikacja do miejsca docelowego. Mi zajęła ta powieść nieco czasu i mimo to - nie żałuję. 

"'Zawsze' nigdy nie trwa tak długo, jak sądzimy."

Reasumując jestem naprawdę pod wielkim wrażeniem, ponieważ jest to pierwsze spotkanie z ta pisarką, a jestem dosłownie oczarowana. Moja ciekawość sięgała zenitu w pewnych momentach, moja złość ukazywała się w zaróżowionych policzkach, a zdziwienie było bardzo widoczne na mojej twarzy poprzez robienie wielkich oczu lub delikatnie rozdziawianych ust. Jest to jeden z najlepszych kryminałów, jakie w życiu czytałam i nie bez przyczyny, moja ocena na LC ma aż 10/10 gwiazdek. 

Nie spodziewałam się aż tak udanej lektury i cóż, mimo, że nie mam całej serii to cieszę się, że akurat ten tom jest na mojej prywatnej półce. Dlatego tez polecam ją wszystkim zaciekawionym samą powieścią, czy tez pisarką. Jeśli lubicie kryminały, thrillery - ta powieść jest idealna. Świetna cegiełka, na której nie powinniście się zawieść. W każdym razie ja się nie zawiodłam. Teraz, nie mogę się doczekać kolejnej części związanej z Willem! 

Serdecznie dziękuję za egzemplarz recenzencki Wydawnictwu