Co? Człowiek kosmita?!

Witajcie! 

W końcu nadszedł dzień, gdy zabrałam się za serię pożyczoną od mojej dobrej koleżanki z klasy. Pamiętam, jak się zastanawiała na Krakowskich Targach Książki w październiku 2015 roku, czy kupić całą serię, czy nie... Aż w końcu dostała zniżkę i nie mogła się oprzeć. Niestety, lub stety, jeszcze przebywa na słonecznej Majorce, bo wybrała się na nieobowiązkowe praktyki zagraniczne, a w sumie pojechała tam ze szkoły do pracy. Pożyczyła mi te pięć tomów wiedząc, że jej będą na nic, a mnie strasznie do nich zachęcała. A więc dziękuję Patrycja, bardzo mocno! 

Jennifer L. Armentrout - znana również jako J.Lynn. Urodziła się w Zachodniej Virginii. Gdy nie pisze, to czyta i ogląda filmy o zombie i udaje, że pisze. 

Jennifer L. Armentrout - Obsydian #1

Katy przeprowadza się wraz z mamą do Zachodniej Virginii. Jej mama chciała się pozbyć przykrych wspomnień, związanych z jej mężem, ojcem dziewczyny. Gdy ta musi wyjechać na zakupy, jej mama prosi ją, by nawiązała nowe znajomości. Ta dość opornie do tego podchodzi, jednakże idzie zapytać o drogę do miasta do domu na przeciwko, gdzie mieszkają nastolatkowie w jej wieku. Gdy widzi Daemona - jest w szoku. I to ciężkim, porażona jego aroganckim zachowaniem. Zaraz po tym incydencie, gdy jest już na zakupach, poznaje jego siostrę, Dee. Po dość krótkim czasie dziewczyny zaprzyjaźniają się. Jednak chłopak nadal nie akceptuje Katy, obraża ją i dokucza. Gdy cudem ratuje ją od śmierci, bohaterka zauważa, że coś tu nie gra. Gdy prawda wyjdzie na jaw, będzie trudno jej przetrawić informacje, które tak bardzo chciała usłyszeć... 

Szata graficzna robi wrażenie. Tak muszę to przyznać, bo okładki rzucają się w oczy. W ogóle Wydawnictwo Filia pod względem okładek spisuje się po mistrzowsku. Co wychodzi nowa powieść pod ich skrzydłami, ma prześliczną okładkę. Ta nawiązuje do powieści, a utrzymana praktycznie w czerni, szmaragdzie i zieleni, dodaje uroku. Wielkie tomisko, może się wydawać. Ponad czterysta stron, idealnie dopasowanej czcionki, która nie męczy wzroku. To samo można powiedzieć o marginesach i odstępach między wierszami. Brak literówek, jedyne co tam dostrzegłam to o jeden za dużo znak "-" ponieważ to nie był dialog, a opis tego, co robi bohater. Ale przymknęłam na to oko i czytałam dalej i nie wypatrzyłam już moim okiem żadnego błędu. 

Chciałabym też zaznaczyć, że jest to moje pierwsze spotkanie z Panią Jennifer, czy jak wolicie Panią Lynn. Nie miałam do czynienia z jej powieściami pomimo iż wiem, że jest ich sporo. Muszę stwierdzić też, że pomimo pierwszego spotkania, styl autorki wydawał mi się wręcz... świetny! Pierwsze spotkanie, ogromnie pozytywne wrażenie, naprawdę. Byłam w szoku, że tak szybko, płynnie czytało mi się ten tom. Pisarka ma w sobie to coś, co nie pozwala czytelnikowi oderwać się choćby na moment od lektury, no chyba, że kończysz czytać tom, i na ostatniej stronie już pozwala Ci odejść. Ale i tak zostawia ziarno niepewności, ciekawości by móc sięgnąć jak najszybciej po kontynuację. Od pierwszych zdań udało mi się wpaść do świata bohaterów. Na nowo znaleźć się w Zachodniej Virginii i obserwować poczynania postaci. Dałam się zaczarować i oddychałam tylko powietrzem tym co Katy, czy Dee. Nie istniałam w swoim prywatnym świecie. Nie czułam tego, że jutro poniedziałek (pisze recenzję w niedzielę, kiedy to skończyłam ją czytać) i że muszę iść do pracy. Nie myślałam o tym, co przyziemne i dotyczy mnie, a o tym, co stanie się dalej. Jak postąpią bohaterowie... 

"- Nie podoba mi się, że przyjaźnisz się z moją siostrą.

Powiedziałam pierwszą rzecz, jaka przyszła mi na myśl. Prawdopodobnie nie najmądrzejszą i normalnie nie byłam osobą, która się odgryzała, ale facet porządnie zalazł mi za skórę. 

- A mnie gówno obchodzi, co ci się podoba, a co nie."

... otóż postacie są wykreowani dość wspaniale. Mogłabym nawet napisać, że są dość wyidealizowani. Mimo wszystko są dość specyficznymi postaciami, których nie da się nie lubić. Od razu podarowałam im swoją sympatię i byłam pewna, że większość tego nie zniszczy. I nie myliłam się. Może denerwowało mnie to, że pojawia się non stop ten sam schemat w książkach: piękny, umięśniony, super boskie ciacho wow - chłopak, a dziewczyna to pełna kompleksów nie potrafiąca zbliżyć się do chłopaka. A gdy już przebywa w jego towarzystwie, traci oddech z podniecenia... To już się powtarza. ZA CZĘSTO. To mnie mocno irytowało. Niemniej jednak przymknęłam na to oko, ponieważ czytało mi się nader przyjemnie, a czas leciał, wraz z kolejnymi stronami. Występuje ten wątek w większości powieściach, co jest irytujące, nawet bardzo, ale mimo to, my jako czytelnicy tego potrzebujemy. Gdy dostajemy coś nowego, nie potrafimy usiedzieć z wrażenia. A gdyby tak role się odwróciły? Gdyby tak facet był zakompleksiały widząc super laskę? To by było ciekawe, nowe doświadczenie, ponieważ nie mamy tego na co dzień w książkach.

Katy była dla mnie super postacią, tym bardziej, że prowadzi bloga, tak jak my tutaj. Jej zachowanie było dość ciekawe, bo wszystko zależało od sytuacji. Dee swoim zachowaniem nie raz i nie dwa przypominała mi małe rozpuszczone dziecko, które mimo wszystko uwielbiałam. A Daemon... no cóż. Swoim aroganckim zachowaniem tak mnie wkurzał, że przez to zaczęłam go lubić. Za swój specyficzny charakter, którego nie ukrywał. Dlatego pomimo ciągle powtarzającego się schematu, nie mogę powiedzieć, że powieść mi się nie podobała. Bo jest wręcz przeciwnie. 

"- Jesteś nieśmiała, nie, Kotek? 

Zamarłam. 

- Dlaczego tak mnie nazywasz?

- Bo wtedy stroszysz się jak kotek - Daemon zaczął się ze mnie śmiać."

Czas nie stoi w miejscu. Non stop coś się dzieje. Ożywione mocno dialogi, nie pozwalają na to, by na naszych ustach gościł niezmienny wyraz twarzy. Ponieważ raz wybuchamy śmiechem, a raz nasze serce łamie się w pół, a w duszy tylko przeklinamy, typu: "Jak tak mogłeś Ty piiiiii". Rozdziały nie są ani za długie, ani za krótkie. Dialogi jak i opisy idealnie ze sobą współgrają i jak wspominałam, nie ma czasu na nudę, kompletnie.  W tej książce momentami aż buzuje od emocji. Jest ich stanowczo za dużo, że nasze serducho nie wytrzymuje, dlatego lecą takie, a nie inne składanki. Warto również wspomnieć o tym, że wszystko widzimy z perspektywy Katy. Oraz, że na końcu są podziękowania oraz kilka rozdziałów widzianych oczami Daemona. Nie wszystkie, zaledwie kilka wybranych. No i oczywiście przedmowa do kolejnej części, czyli zachęcajka do sięgnięcia po tom drugi.

Jest to dość ciekawa seria, przynajmniej tak się zaczyna, zarówno jak i dla młodszych czytelników, jak i dla starszych. Nie ma ograniczeń, nie zawiera treści niedozwolonych. Podoba mi się, że plastycznym językiem autorka sprawiła, że tej książki się nie czyta. Ją się pochłania lub pożera za jednym gryzem, lub dwoma. To jest piękne, że zapomina się o wszystkim, martwiąc się o losy bohaterów.  Czytałam jak zahipnotyzowana, a pisząc recenzję po kilku godzinach przerwy nadal nie mogę pozbyć się wrażenia, że pisarka coś ze mną zrobiła. Coś co sprawiło, że nie jestem w stanie normalnie składnie ułożyć zdania na temat tej powieści. Tak mnie zaczarowała. Jedno wielkie wow i gratulacje w strony Jennifer. 

"- Zawsze uważałem, że najpiękniejsi ludzie, naprawdę piękni w środku i na zewnątrz, to tacy, którzy nie są świadomi swojego wpływu. - Patrzył w moje oczy uważnie. Przez moment staliśmy tak blisko, że stykaliśmy się palcami u stóp. - Ci, którzy chwalą się swoim pięknem, co z tego mają? Ich piękno jest ulotne. To tylko skorupa, skrywająca ciemność i pustkę."

Reasumując stanowczo polecam Wam tę książkę. Jest pełna zwrotów akcji, która się nie zatrzymuje. Jest do przeczytania w jeden dzień, co sprawia, że nie spędzamy dnia na durnotach, a na czymś pożytecznym. Pełna emocji, których Czytelnik pragnie odczuć nawet jeśli nie jest w stanie przemienić się w bohatera z powieści. Warta uwagi ze względu na styl pisarki, który jest magnetyczny, nie pozwalający się oddalić na dłuższą chwilę. Wiem, że występuje schematyczność i aż od niej boli nasza dusza. Ale mimo to, książka niesamowicie odpręża i relaksuje, co moim zdaniem jest ważne, gdy chce się chociaż na chwilę zapomnieć o tym co przyziemne, co cię trapi, z czym na chwilę obecną nie możesz sobie poradzić, a nie chcesz o tym myśleć. Dlatego po stokroć polecam Obsydian wszystkim, którzy potrzebują odmóżdżaczy - to wręcz pozycja obowiązkowa! 

P.S Ostatni, pogrubiony cytat, stał się jednym z najważniejszych i najmądrzejszych, jakie kiedykolwiek czytałam. 

P.S 2 A Wy już zmierzyliście się z tą serią? Lubicie ją? A może jesteście przeciwni? Czekam na Wasze komentarze!