środa, 1 listopada 2017

Dwa małżeństwa i wspólne wakacje.

Witajcie!
Chciałabym dzisiaj opowiedzieć Wam o książce, o której nie naczytałam się wielu recenzji. Gdy przeczytałam opis, zostałam zachęcona. Jednak książka długo do mnie nie przychodziła, a przez ten czas zaczęły pojawiać się recenzje na blogach. Zerknęłam na jedną i cóż. Nie pozostawiała ona zbyt wiele do życzenia. Jednak jeśli już się zdecydowałam to postanowiłam przeczytać jak tylko do mnie przywędruje. Myślami błądząc w wakacyjnych wspomnieniach stwierdziłam, że przecież nie może być tak źle. A więc co wyszło z mojego spotkania z Delią Ephron? 

Delia Ephron - urodziła się w 1944 roku. Amerykańska pisarka, scenarzystka, dziennikarka. Stworzyła scenariusze do różnych filmów, między innymi Stowarzyszenie Wędrujących Dżinsów. Pisze powieści dla dorosłych i młodzieży. 

Delia Ephron - Siracusa 

Lizzie, Michael, Taylor oraz Finn i ich córka wybierają się na wakacje. Są to dwa zaprzyjaźnione małżeństwa, którzy pragną odpocząć. Jednak każde z nich zmaga się z przeszłością, tajemnicami, którymi nie mogą się podzielić. 
Każdego dnia jest coraz gorzej. Wszystko się komplikuje i nie zmierza ku dobremu, wręcz przeciwnie. Jaka tragedia spotka bohaterów? Czy tajemnice wyjdą na jaw? Co spotka naszych bohaterów i czy przeżyte wydarzenia zmienią naszych wczasowiczów? 

Zacznę od okładki, która jest dość ciekawie skomponowana, mi się podoba. Widzimy krajobraz, prawdopodobnie Siracusy, który jest kluczowym miejscem tej powieści, bo to tutaj wszystko się wydarzyć może... Wyglądać to może jak odbicie w lustrze, które jest rozbite na kawałki. 
Posiada skrzydełka, na jednym z nich możemy dowiedzieć się kilka słów o samej autorce powieści, a na drugim trzy opinie na temat Siracusy. 
Czcionka jest dość duża, dzięki czemu szybko się czyta. Nie zauważyłam żadnych błędów, literówek. Więc nie powinnam się na nic skarżyć, prawda? No niestety, nie ma tak dobrze. 

Zaczynając od pióra Pani Ephron... Już od samego początku miałam delikatne problemy z czytaniem. Jakoś nie potrafiłam dopasować się do stylu, jakim się posługiwała. Owszem, jest on lekki, ale jak dla mnie był męczący, a nie przyjemny. Zmiana narratorów również mnie irytowała. Takie skakanie z punktu widzenia na inny. Owszem, lubię jak jest na przykład dwóch narratorów, ale w tej sytuacji, czterech było dla mnie za dużo i za bardzo mnie to denerwowało. Nie dość, że nie potrafiłam wejść w rytm, to dodatkowo takie przeskakiwanie z rozdziału na rozdział zmieniając osobę mówiącą... nie, zdecydowanie jest to dla mnie minus. Czytało się dość szybko, ale że ja się nudziłam, zeszło mi z nią dużo dłużej niż się spodziewałam. To moje pierwsze spotkanie i niestety, ale jestem zadowolona z tego, co dostałam. Za bardzo się męczyłam. Styl Ephron niestety do mnie nie przemówił. 

"[...] -Słuchaj, kiedy masz otwarte oczy, wszystko, co widzisz, odwraca twoją uwagę od smaku, rozcieńcza jego intensywność. Posługujesz się dwoma zmysłami naraz. Więcej, zamiast wąchać to, co jesz, co wzmagałoby doznania smakowe, możesz wąchać to, co widzisz, albo jeszcze coś innego."

Kolejnym minusem, na który chciałabym zwrócić uwagę są bohaterowie. Oczywiście jest gdzieś tu malutki plusik, ale to i tak nie przebije ogólnego wrażenia. Otóż mamy dwa małżeństwa i jedno dziecko. Nie chcę skupiać się na czwórce dorosłych ludzi, więc może napisze tak ogólnie. Jak dla mnie, wydali się dość płascy i jednakowi. Mimo, że mieli różne charaktery, inne tajemnice, to wydawało mi się to napisane na jedno kopyto, aby coś się działo, budziło pewnego rodzaju kontrowersję. Niestety, moja reakcja na tych dorosłych ludzi była inna. Złość, irytacja - ciągle to samo. Nic więcej. 
Jedynie postać dziewczynki, córki Taylor i Finna była dość ciekawa. Wydaje mi się, że to właśnie Snow była najbardziej interesująca i intrygująca w całej książce. Ona wnosiła dużo tajemniczości do całości powieści i to właśnie ona utkwiła mi w głowie na dłużej. 
Reasumując tylko postać Snow przypadła mi do gustu, a dwa małżeństwa irytowały mnie ogromnie. 

Powieść wydaje mi się banalną historią, nie czułam tego napięcia, o którym jest napisane z tyłu książki. Spodziewałam się thrilleru psychologicznego, a dostałam męczącą lekturę. Nie jestem zadowolona i żałuję, że zdecydowałam się na nią. Myślę, że mogłabym poświęcić czas na ciekawszą lekturę. Jedynym ciekawym wątkiem była sama postać Snow - tajemniczej, małomównej dziewczynki. A cała reszta działała mi na nerwy. Czy było jeszcze coś, co mogło mi się spodobać w tej historii? Tak myślę, myślę i nie mogę nic wymyślić, niestety. 

"Okazuje się, że małżeństwa buduje się na wszelkiego rodzaju fundamentach. Kłamstwo to jeden z nich."

Głównym tematem w tej powieści są kłamstwa, małżeństwa, tajemnice - które komplikują wszystko. Chwilami wydawało mi się, że to wszystko przedstawione w negatywnym świetle jest po prostu przerysowane. Taka wielka dramaturgia była wręcz sztuczna i to również wpływa na niekorzyść pisarki. Chciała pokazać nam same złe strony małżeństw, skazane z góry na porażkę. Ale są też szczęśliwe. Nie twierdzę, że chciałabym czytać o tym, co wszystko dobrze się kończy. Niemniej jednak tutaj było za bardzo przesadzone ze wszystkich, dlatego nie przypadło mi do gustu.

Musicie wybaczyć mi to moje dzisiejsze masło maślane, ale naprawdę choćbym chciała dobrze o niej napisać - nie mam jakichkolwiek podstaw. Po prostu Pani Delia swoim piórem nie przekonała mnie, by dać jej jeszcze jedną szansę. Wykreowanymi bohaterami wręcz mnie odstraszyła, a samym przesadzonym pomysłem, wątkiem, który chciała wyraźnie zaznaczyć... No niestety. Nie odebrałam tego tak, jak chciała i nie poczułam dreszczyku emocji. Nic nie czułam prócz niemal ciągłej irytacji oraz znudzenia. 
Mam jednak nadzieję, że znajdą się osoby, które czytały tę historię i przypadła Wam ona do gustu? A może ktoś pomimo mojej niezbyt pochlebnej recenzji chce się skusić? Piszcie śmiało, moi Drodzy. Ja nie polecam, ale mimo wszystko nie odradzam. Bo jak jesteście ciekawi, to czemu nie... :) 

Za egzemplarz dziękuję Pani Agacie oraz Wydawnictwu 
http://www.wab.com.pl/

24 komentarze:

  1. Ja akurat tej ksiażki nie czytałam, ale zapewne dlatego, że to raczej nie moja bajka :)

    Bookeater Reality

    OdpowiedzUsuń
  2. Wychodzi na to, że książka ma więcej wad niż zalet, więc raczej się na nią nie skuszę ;)
    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Dobra, ja mówię stanowcze nie ;D
    Obawiam się, że książka skończyłaby źle :D

    OdpowiedzUsuń
  4. Opis był ciekawy, ale skoro wykonanie jest słabe to ja dziękuję ;)

    OdpowiedzUsuń
  5. Ja również dziękuję;)
    kocieczytanie.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  6. Szkoda, że tak się rozczarowałaś. Czasami tak bywa.

    OdpowiedzUsuń
  7. Wiem już, że nie sięgnę po tę pozycję :)
    PS. dołączyłam do grona obserwatorów! :)
    PS2. zapraszam także do mnie: aga-zaczytana.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  8. Ciekawe jak ja odnalazłabym się w stylu autorki :)

    OdpowiedzUsuń
  9. ja bym na pewno klęła i raczej nie ukończyła, więc 3x nie xD

    OdpowiedzUsuń
  10. To nei jakeis tam maslo maslane. Wieksze maselko to ten fragment stylu pisania autorki. Gdyby bylo inaczej to napisane ale te same slowa moglabym to czytac :D pozdrawiam i zapraszam :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Chyba raczej książka nie dla mnie, ani pod względem fabuły, a tym bardziej stylu. Daruję sobie, szkoda nerwów. ;/

    OdpowiedzUsuń
  12. Ten komentarz został usunięty przez administratora bloga.

    OdpowiedzUsuń

Chciałabym podziękować Wam za każde odwiedziny, za każde przeczytane słowo, to wiele dla mnie znaczy, naprawdę. Lubię dyskutować, więc jeżeli podejmiecie się dyskusji, napiszecie choćby kilka słów, ja będę szczęśliwa i zawsze odpowiem.
Raz jeszcze, dziękuję. ♥

Opisy książek w większości nowych postów pochodzą z lubimyczytać bądź niektóre wymyślam sama. ;)