Depresja?

Witajcie! 

Miło mi powitać Was w kwietniowym wydaniu cyklu Porozmawiajmy o... Chciałam Wam bardzo podziękować za aktywność nie tylko z zeszłego miesiąca, ale i ogólnie, że interesujecie się tym, co piszę do Was, że zabieracie głos i licznie odwiedzacie te posty. To wiele dla mnie znaczy i jest dla mnie wielką motywacją, by dalej dla Was pisać. 

Znów szukając inspiracji w lutym, natknęłam się na blog pewnych dwóch pisarek, które zaproponowały mi swój blog. Przejrzałam go i znalazłam kolejną inspirację. Otóż temat ujęty w tytule posta na pewno jest Wam znany. Mam nadzieję, że będziecie się i tutaj również udzielać, wyrażać swoje zdanie, bo właśnie o to w tym chodzi. Chciałam podziękować Annie i Angeli za to, że mogłam dzięki nim znaleźć kolejny pomysł na post. Zapraszam serdecznie na notkę, która pochodzi z ich bloga, z którego czerpałam inspirację -> KLIK.

Może tak na początek, jak się to zaczyna?

A więc bywa różnie. Mam znajomego, który jest bardziej dobrym kolegą mojego chłopaka, który od kilku lat boryka się z depresją. Dopadła go przez ugryzienie kleszcza. Usiadła na układ nerwowy i sprawiła, że zniszczyła mu ta choroba kilka lat życia. Nadal niszczy. A więc może być to kleszcz. 

Może to być również spowodowane różnymi wydarzeniami, tragicznymi wydarzeniami w naszym życiu - takie jak na przykład śmierć kogoś bliskiego. To nie jest łatwe wstać po tak emocjonalnym uderzeniu i żyć normalnie, jak wcześniej. Nic nie jest takie samo, ale chyba domyślacie się tego, prawda? 

Czynnikiem, który może wpłynąć na początku choroby może być również odrzucenie przez otoczenie, w jakim przebywasz. Ciągle wyśmiewanie, odosobnienie... Ktoś ze słabszą psychiką może tego nie wytrzymać i popada w stan odrętwienia. Już nic nie jest jak dawniej. 

To tylko trzy czynniki, które wymieniłam, a jest ich o wiele, wiele więcej... A może Wy wiecie, jak zaczyna się depresja, przez co jest ona spowodowana? Piszcie w komentarzach, koniecznie. 

Co to depresja? Chyba od tego powinniśmy zacząć. Objawia się obniżeniem nastroju - smutkiem, przygnębieniem, niską samooceną, pesymizmem, obniżeniem apetytu, spowolnieniem ruchów, ale i myślami samobójczymi. 

Jak widzicie to nic dobrego. To samo zło, z którego niestety ciężko jest wyjść. Wiem, że objawy choroby są przeróżne i do najprzyjemniejszych nie należą, więc pominę to w swoim poście. Ale uczucie smutku, przygnębienia - niemal dotyczy każdego z nas, prawda?

Każdy z nas w swoim życiu ma okresy pełne radości, uśmiechu, szczęścia, ale tych złych emocji również nie brakuje. Przytłacza cię praca, życie, szkoła, narastające obowiązki. Dzień staje się zdecydowanie za krótki, a więc to wszystko, co miałeś/aś w planach przesuwa się na kolejny dzień, aż budzisz się dzień przed i wiesz, że zarwiesz nockę, by wszystko zrobić na czas. 

Nie wysypiasz się, bo uczucie smutku towarzyszy ci non stop. Nawet śnią ci się po nocach rzeczy, sytuacje z przeszłości, lub to, co musisz zrobić. Nic nie jest łatwe, a wręcz przeciwnie po dziesięciokroć wydaje się trudniejsze niż zwykle. Nie widzisz celu swojego ziemskiego życia, ciągle ciągnie cię na dno. Całkiem przypadkiem w radiu lecą piosenki melancholijne, smutne, które dodatkowo ściągają cię na dno. Czasami to jeszcze wspomnienia, o których nie chcielibyśmy pamiętać dobijają nas kompletnie. Wyglądamy jak wrak człowieka, nie przejmujemy się tym, że widać po nas - że coś się dzieje, coś złego. Dziewczyny określiły depresję jako DEMONA. I zgadzam się z tym stwierdzeniem. Bo siedzi on w nas cały czas, namawia do złego. Nie rób tego, tamtego. Włącz ponure piosenki, połóż się do łóżka i śpij. Leż. Nic nie rób. Myśl o tym, co nie przyjemne. Tylko... jak się tego pozbyć? 

Istnieje wiele instytucji, które pomagają osobom chorym na depresję. Jest wielu psychiatrów, psychologów, którzy robią wszystko, co w swojej mocy, by wyleczyć pacjenta z tej diabelnie okropnej choroby. Są również fora internetowe lub świadectwa osób, które z nią wygrały. Które teraz motywują i pomagają tym, których ta choroba dotknęła. Nie jest to proste i nie trwa to krótko, ale najważniejsze są rozmowy,. Nastawienie do życia. I tak naprawdę jeżeli nie będziesz chciał z tego wyjść, to nie wyjdziesz. Warto pamiętać, że wszystko siedzi w Waszej głowie. To wszystko zależy od Was, od nikogo innego. Tylko trzeba wykrzesać z siebie odrobinę dobrej woli, chęci. 

Najbliżsi również starają się pomóc. Zresztą ja z natury jestem dobra (taka skromna ze mnie dziołcha). Ale tak na poważnie, zawsze staram się pomóc swoim najbliższym i gdy widzę, że ktoś zaczyna popadać w takie złe emocje, ma za dużo złych chwil, staram się pomóc najlepiej jak potrafię. Nie mogę znieść tak smutnego widoku i cierpienia najbliższych - ba, ja je czuje wraz z bliskimi i to jest naprawdę miażdżące uczucie. Sama wielokrotnie byłam na dnie, ale nikt mi nie pomagał. Podnosiłam się zawsze, zawsze się podniosę. Przecież jestem silna, zawsze dawałam sobie radę, to i teraz dam, prawda? Tyle razy słyszałam ten tekst, że pamiętam nawet, kto go do mnie mówił... Tylko najlepsze jest to, że gdy inni potrzebują we mnie wsparcia - mają je. Dwoje się i troję by pomóc, by było tej osobie lepiej. Ale gdy to mnie dotyka ta przerażająca czarna pustka, nie ma obok mnie nikogo. Wszyscy umywają ręce i mówią - dasz sobie radę, zawsze dawałaś. 

Ale te negatywne emocje nie odpuszczają... 

Nie życzę nikomu depresji, ale gdyby ktoś jednak czuł, że go to bierze, koniecznie zgłoście się do lekarza. Nie czekajcie na rozwój wypadków. Bo to prowadzi do stanu głębokiej depresji, z której naprawdę potwornie jest ciężko wyjść. Jeżeli jest tutaj ktoś, kto potrzebuje rozmowy, wsparcia... To zapraszam. Napiszcie do mnie. Porozmawiać zawsze można. Kiedyś miałam kontakt z taką jedną dziewczyną, która napisała do mnie. Jednak od długiego czasu nie daje znaku życia - mam nadzieję, że to czytasz i w końcu się do mnie odezwiesz... 

Cytat, który wymyśliłam już bardzo dawno temu. Jednak został on bezwstydnie skopiowany i użyty w sieci nie raz i nie dwa, bez zapytania o zgodę. :(

"-Czemu taka jesteś?

-Jaka, co?

-Udajesz twardą i szczęśliwą, choć rzadko, tak naprawdę taka jesteś. Nie dajesz sobie rady i płaczesz...

-Bo nauczyłam się, że bycie sobą to za mało?"

A Wy co myślicie na temat tej choroby? Czy dotyczyła kiedykolwiek Was, albo Waszych najbliższych? Czy jest coś, co chcielibyście dodać do mojej wypowiedzi? To ciężki temat oraz niezbyt przyjemny, ale o tym trzeba rozmawiać. Pamiętajmy, że rozmowa to podstawa. Zawsze. 

Czekam na Wasze komentarze Moi Drodzy i tym samym odsyłam Was do A.Caligo i A.M.Chaudiere, które są autorkami książki Na jej rozkazy.