Sonata Księżycowa? Kto tego teraz słucha?

Witajcie, 

dziś przychodzę do Was z recenzją książki, którą wypożyczyłam ze szkolnej biblioteki, bo nudziłam się strasznie na lekcjach i musiałam coś czytać. Gdy zobaczyłam tę książkę , stwierdziłam od razu, że muszę ją przeczytać. Bo niewiele powieści czytałam, które były powiązane z muzyką. Tym bardziej teraz, że to klasyk. Moja cierpliwość nie pozwala długo czekać i tak zaczęłam zagłębiać się w kolejne strony tej książki. Musicie mi wybaczyć, jeżeli nie zawrę wszystkich aspektów, o których warto wspomnieć, ale... Pisząc recenzję pod wpływem czasu ja nadal nie potrafię napisać o niej niczego sensownego. Tak, na samym wstępie zdradzam, że pozycja ta mnie zaczarowała. W całości. 

Eric Emmanuel Schmitt - francuski dramaturg, eseista i powieściopisarz, z wykształcenia filozof. Mieszka w Brukseli. Swoją pierwszą powieść napisał w wieku 11 lat. Często spotykaną w gimnazjum lekturą jest Oskar i Pani róża, którą z pewnością kojarzą wszyscy.

Eric Emmanuel Schmitt - Kiki van Beethoven 

 "- To normalne. Piękno jest nie do zniesienia.

Wypowiedział to jak prawdę oczywistą.

I ciągnął:

- Jeżeli chce się spokojnie żyć, lepiej trzymać się z daleka od  piękna; inaczej, przez kontrast, dostrzega się mizerność życia, jego zerową wartość."

 Dwie historie. Pierwsza z nich przedstawia 60letnię Kiki van Beethoven, mieszkającą w Domu Starców. Gdy nabywa maskę, zdaje sobie sprawę, że nie słyszy. Nie słyszy muzyki kompozytora, którego uwielbiała. Więc cofa się wspomnieniami do swojej przeszłości, gdzie Ludwik van Beethoven, był niemal jej muzą. Wraz ze swoimi przyjaciółkami pogrążają się w przeszłości i szukają tej muzyki, która niegdyś płynęła w ich żyłach każdego dnia. Szukają sensu życia, esencji i ostatnich chwil radości. Zastanawiają się nad milczeniem Beethovena, aż przychodzi smutne meritum - każda z nich posiada zadrę, ból, o którym chciały zapomnieć, nie rozwiązując go. A Beethoven pozwala im zamknąć bolesne rozdziały i na nowo cieszyć się swoją muzyką. 

Z kolei drugie opowiadanie jest o... właśnie. To luźne przemyślenia samego autora. Dzieli się z nami swoim życiem, osobistymi przemyśleniami na przeróżne tematy. Muzyka to temat przewodni w tej książce. Gdy pisarz idzie do muzeum i trafia na wystawę poświęconą Beethovenowi - uświadamia sobie, że o nim zapomniał. I nie tylko on. Jednak wracając myślami do przeszłości, wspominając swoją nauczycielkę zaczyna się zastanawiać, czy to Beethoven umarł, a może my? 

"Pisząc te słowa, bo zamierzam wszcząć śledztwo. Kto umarł, Beethoven czy my? 

I kto jest mordercą?"

Piękne wydanie w twardej oprawie, które zasługuje na liczne pochwały. Przedstawiona w samym centrum dziewczynka z instrumentem większym od niej, już poddaje nam temat przewodni tej książki. Już od samego początku napawał mnie pewnego rodzaju niepewnością, ale i wielkim zainteresowaniem. Opis z tyłu kompletnie zwalił mnie z nóg i on zadecydował już ostatecznie, że ta pozycja musi być, podkreślam, musi być przeze mnie przeczytana. I tak tez się stało. 

Warto również wspomnieć, że do tego egzemplarza dołączona jest płyta, z muzyką kompozytora. 

Wyraźna, duża czcionka ułatwia nam czytanie. Marginesy i odstępy między wierszami zwiększają nasz komfort czytania. Wspomnę, że nie ma żadnych błędów, literówek, nic. Więc kolejne gratulacje w stronę Wydawcy. 

Recenzowana książka jest drugą z cyklu „Dźwięki, które myślą". Jako pierwsza ukazała się w księgarniach „Moje życie z Mozartem". Autor zapowiedział wydanie dwóch następnych książek z cyklu, dotyczących tym razem Bacha i Schuberta.

 "Czas to nie to, co mija, ale to, co nadchodzi."

Czytając tę pozycję doświadczyłam kolejnej odsłony samego pisarza. Wrażliwości, którą ciężko czasem jest dostać w powieściach, które czytamy. Tyle emocji, gdzie niekiedy zdarza się, że lektury są pozbawione tego co najważniejsze - właśnie tych emocji. Czytając tę lekturę byłam... zafascynowana. Chociaż nie jestem fanką muzyki klasycznej, to tutaj ta lektura sprawiła, że pokochałam Sonatę Księżycową od pierwszego wejrzenia. Ogólnie słuchając muzyki Beethovena, czy tez Mozarta z jeszcze większą przyjemnością pochłania się kolejne strony tej książki. Także jestem nadal zaczarowana muzyką, oraz tym, co chciał nam przekazać pisarz. Jak zwykle nie jest to powiastka o niczym, a przeładowana wartościami, które warto wnieść do swojego życia. 

Głownie skupiono się tutaj na muzyce. Jak widać na załączonym obrazku muzyka to nie tylko melodia, ale i skupisko przeróżnych emocji. Muzyka dotyka nas w każdym momencie życia, prawda? W pracy, w domu, w autobusie. Towarzyszy nam przy sytuacjach, o których chcemy pamiętać, lub nie. Mówi o postrzeganiu świata oczami muzyki. Wiem, brzmi to śmiesznie, ale tak jest.  Mówi o radości, szczęściu, optymizmie. Jest ona jak lekcja, poświęcona życiu. O radach, jak w nim postępować, by je prawidłowo wykorzystać. To bardzo wartościowa lektura, która pozwala nam docenić to, czego wcześniej nie dostrzegaliśmy. 

 "Auschwitz to dowód, że postęp, jeżeli nawet istnieje w naukach i technice, nie istnieje w przypadku ludzkości. To porażka: ludzie nie stają się z czasem lepsi ani bardziej inteligentni, ani bardziej moralni. Ludzkość nie rozwija się ku lepszemu ani systematycznie, ani nieubłaganie. "

Lektura ta sprawia, że popada się w stan emocjonalnego odrętwienia. Przeładowana emocjami, wartościami sprawia, że nie wiemy co ze sobą począć. Najlepiej to po skończeniu lektury, zrobić sobie ciepłą herbatę i popijając ją, porozmyślać nad nią. Złożyć swoje myśli do kupy, by znów wszystko funkcjonowało prawidłowo. By wdrążyć wartości przekazane nam przez Schmitta do naszego życia. Uważam, że każda kolejna pozycja tego autora zaskakuje mnie coraz bardziej i sprawia, że zakochuję się w jego lekturach. Pouczające, który może przeczytać KAŻDY. Bez względu na wiek, zainteresowanie, czy czytelniczy gust. Lektura ta powinna być dla każdego pozycją must read, nawet jeśli nie czytacie takich powieści. Ta powinna być wyjątkiem. 

Pisałam na snapie, że jest to książka o poziomie hard. Bo jest. Trudna i ciężka w zrozumieniu, bo trzeba o niej pomyśleć, a nie odhaczyć, jako kolejna przeczytana książka bez wartości. Więc jeśli jesteś gotowy/a na ogrom wartości i emocji - zachęcam do sięgnięcia. Ja nadal nie wyszłam z podziwu i zafascynowania. Chociaż minęło już sporo czasu. 

POLECAM KAŻDEMU. 

"- Muzyka to tylko muzyka - wykrzykną. - Muzyka niczego nie przedstawia, niczego nie ilustruje, nigdy nie myśli! Muzyka ma tylko swoją logikę, logikę muzyki. Rozwija się poza sensem. Nie można sprowadzać jej do sfery duchowej."

P.S. Mieliście do czynienia z autorem? Co sądzicie o jego powieściach? A o tym egzemplarzu? Czekam na Wasze komentarze!