Marianna Gierszewska - Być tak naprawdę

 Dzień dobry! 

Przygotowałam dzisiaj dla Was naprawdę krótką opinię o książce, jaką udało mi się zdobyć w wymianie książkowej zorganizowanej na Instagramie. Od dawna polowałam na tę pozycję i w końcu miałam okazję poznać środek... 

Marianna Gierszewska - Jest kobietą, żoną, mamą i stomiczką. Zawodowo autorką, właścicielką dwóch firm, aktywistką ciała i samo-miłości. Wykorzystując zdobytą wiedzę i doświadczenie, stworzyła autorską metodę warsztatową, której fundamenty sięgają klasycznych ustawień systemowych. W swojej pracy, łączy głęboką pamięć ciała, wizualizacje i porządki systemowe.

Marianna Gierszewska - Być tak naprawdę 

"I kładąc swoją dłoń na twoim policzku, mówię:

DASZ RADĘ. (…)

Weź więc głęboki wdech –

być może swój pierwszy –

i zobacz, jak można

NAPRAWDĘ.

To książka o drodze do wolności, swobody, samoświadomości, a także o walce z własnymi demonami.

To książka o wspomnieniach i emocjach. O bólu, prawdzie i sile, ale też o radości, szczęściu i szczerym zachwycie życiem.

To książka o tym, jak BYĆ TAK NAPRAWDĘ."

Okładka książki jest wystarczająca. Widzimy kobietę na samym środku, przy jej nosie kilka kwiatków. Matowa w dotyku. Ma skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi, na jednym z nich przeczytacie fragment z lektury, a na drugim kilka polecajek. Odstępy między wersami, marginesy zostały zachowane. Literówka gdzieś mi mignęła, ale nie przeszkadzała w lekturze. 

Nie będzie klasycznej recenzji, jak zawsze (przeważnie) czytacie na moim blogu. To pozycja jest inna, jest pewnego rodzaju świadectwem z życia autorki. Czytamy właśnie o wydarzeniach z jej życia, o jej emocjach, myślach. Wiele z nas może poczuć się, jakby to częściowo było napisane o nas samych, potencjalnych czytelnikach. Sama w niektórych momentach czułam, że to o mnie. Ja też tak mam! Też tak czuję! Wiele rzeczy nie było dla mnie nowych, w takim sensie, że już je rozpracowałam. Sama od pewnego czasu sięgam po literaturę psychologiczną, poradniki, by móc chociaż trochę, raz na czas, uzdrowić siebie z wspomnień, myśli, emocji. 

Nie uważam, by ta książka była arcydziełem. Może gdybym nie wiedziała tego, co już wiem, bardziej przypadła by mi do gustu i zrobiła efekt wow. Jestem świadoma wielu rzeczy i naprawdę trudno mnie zaskoczyć. Jednak uważam, że sam fakt opisania swojej choroby, przyznania się do skutków ubocznych, pójścia na przekór wszystkim - zasługuje na uwagę. Nie każdy miałby na tyle odwagi, by opowiedzieć o tak intymnych szczegółach ze swojego życia. Wiadomo, ludzie są różni. Większość nie lubi być wytykana palcami przez "defekty". I tu rozumiem pisarkę bardzo dobrze, bo i ja w pewnym momencie swojego życia odnalazłam tę odwagę. I zaczęłam mówić i postępować jak myślę. A miało to miejsce... Na przełomie trzeciej klasy gimnazjum a pierwszej technikum. I cóż, niezbyt mnie lubiano. A ja miałam to... Domyślcie się, gdzie. :) 

Myślę, że wielu z Was może być zadowolonym z lektury, zszokowanym wyznaniami. Możecie czuć się przytłoczeni emocjami Marianny Gierszewskiej, opisami codzienności, utartych schematów bliskich jej osób. Jest tu wiele rzeczy, które mogą zapaść w Waszych głowach na dłużej. Nie jest to pusta historia, a z wartościami, o których warto pomyśleć w wolnej chwili, czy to w trakcie lektury, czy po jej skończeniu. 

Polecam.