Połączenie - recenzja filmu.

Nie ma to jak czerwcowy dzień w szkole. Gdy już nieliczni siedzą w klasie. To wtedy, nauczyciele, niektórzy nauczyciele są przygotowani na najgorszy scenariusz tejże lekcji. Pytają, co chcemy robić. Gdy pada wyraz film, tak też się dzieje. Moja wychowawczyni miała jednak asa w rękawie, bo przygotowała film godny uwagi, który przyznam, że jest dość dobry. 

POŁĄCZENIE / THE CALL 

Reżyseria: Brad Anderson

Scenariusz: Richard D'Ovidio

Gatunek: Thriller

Produkcja: USA

Premiera: 14 marca 2013 (ŚWIAT)

Telefonistka z linii alarmowej odbiera telefon od dziewczyny, która została porwana i jest więziona w aucie porywacza. Odtąd telefonistka musi walczyć o jej życie. 

Muzyka tutaj jest fantastyczna. Idealnie wpasowuje w tło całego filmu, który jest niebezpieczno zatrważający. Muzyka sprawiała, że na moich rękach włoski stawały dęba. Nie wiedziałam, co to za produkcja, jednak gdy wychowawczyni stwierdziła, że jak zaczniemy go oglądać, nie będziemy chcieli iść do parku. I miała rację. Produkcja pochłonęła mnie całkowicie. Bardzo intrygujący film, pełen akcji, która nie zwalnia, a wręcz gna przed siebie. Czegoś aż tak dobrego się nie spodziewałam. 

 

Tak bardzo współczułam dziewczynie, która została porwana. Biedna, nic nie zrobiła porywaczowi, jednak dopiero na końcu poznajemy cel, dla którego mężczyzna porwał Casey. Jestem pełna podziwu dla Abigail Breslin, która grała właśnie porwaną nastolatkę. Jej gra, twarz, mimika, wszystko przedstawiła idealnie. Razem z nią czułam się porwana, gdzieś tam w myślach trzymałam mocno kciuki, by wyszła z tego cało i żywo. Tak jak Jordan (Halle Berry) telefonistka, która po raz drugi doświadczyła tak wstrząsającej rozmowy w swojej pracy. One dwie, spisały się po mistrzowsku i nie spodziewałam się tak dobrych aktorek, których nie kojarzyłam z innych produkcji. 

Warto napomknąć, że produkcja nie należy do tych starszych, ma zaledwie nieco ponad trzy lata. A jest naprawdę świetna. Widoki krwi, które również tutaj spotkamy, wszystko było tak realne, cały pościg, wyścig o życie... Naprawdę tutaj aż roi się od emocji. Od takich emocji, po których w nocy, nie możemy spokojnie spać. Zastanawiając się, czy i nas może coś takiego spotka. 

Sam Michael Eklund - który grał porywacza, spisał się fenomenalnie. Przez ta świetną grę aktorską, znienawidziłam go w filmie. Ale trzeba przyznać, że jego twarz, ruchy, gesty pasowały do granej postaci i nie sposób powiedzieć, że ktoś tutaj nawalił. Nie dość, że obsada jest godna podziwu to i to, co dostajemy podczas ekranizacji zmusza nas do powiedzenia - tak, ta produkcja jest naprawdę dobra. 

Sam koniec filmu może nas nieco zdziwić i skojarzyć się z inną produkcją, bo takowa występuje. Ale  powodu porywacza nikt się nie spodziewał. Ja sama byłam w szoku, gdy ujrzałam, dlaczego to zrobił. Nie powiem, zrobiło to na mnie duże wrażenie. Jednak i tak nie potrafiłam zrozumieć dlaczego zrobił to Casey... Siedząc wraz z koleżanką, cicho podszeptywałyśmy "uciekaj, uciekaj" lub podobne urywane słowa. Krzywiłyśmy się, bałyśmy się tego, co będzie dalej. "O nie, zabije ją, zabije!". Niewiele ponad dziewięćdziesięcio minutowa ekranizacja zrobiła na mnie ogromne wrażenie. 

Myślę, że aktorzy pokazując się z najlepszej strony udowodnili, że warto obejrzeć ten film. Gwarantuje Wam, że nim się spostrzeżecie, będzie jego koniec, co też tak dokładnie jakby nie miał końca. Gdy pojawiły się napisy, wychowawczyni do mnie powiedziała "Angelika jeszcze nie oddycha" - tak, to była stuprocentowa prawda. Zapatrzona byłam jak "krowa w malowane wrota", bo tak mnie zaintrygował ten film. Jest jednym z lepszych jaki w życiu oglądałam. I jeżeli ktoś będzie chciał obejrzeć cokolwiek, polecę od razu Połączenie. Tylko jedna rada. Oglądajcie go w dzień, nie w nocy. :)